11. Wybacz mi

Krzyk. Pisk hamulców. Piłka tocząca się po jezdni. I on, maleńki, jasnowłosy chłopczyk, leżący bezwładnie na zimnym bruku, z zalaną krwią twarzą. I ona, Corinne, patrząca się na wypadek jakby z daleka.

Potem wszystko stało się tak szybko. Jej nogi, wpierw przykute jakby żelaznymi łańcuchami do chodnika, nagle poniosły ją do synka. Płacz, karetka i ta cholerna krew, która była wszędzie: na rękach, twarzy, ubraniu, ulicy. I to stygnące powoli ciało Jasona, martwe oczy oraz błąkający się na ustach ostatni uśmiech…

Czy dało się opisać ból po stracie dziecka? Nigdy, przenigdy żadne z nich, ani Corinne, ani Dante, nie potrafiło użyć chociażby jednego słowa. To, co wydarzyło się we wrześniu, wstrząsnęło nie tylko nimi, ale i sąsiadami, a także przyjaciółmi. Na cóż jednak zdały się słowa pocieszenia, skoro tego nie można było sobie wybaczyć?

Corinne przekręciła się na boku, wycierając kolejną łzę spływającą po twarzy. Od wypadku minęło już wiele tygodni, a ona wciąż nie spała w nocy, tylko szamotała w pościeli, nie mogąc przestać myśleć o synku. Świadomość, że nigdy więcej go nie zobaczy, nie przytuli, nie spyta, jak minął mu dzień…

Nie wiedziała, co gorsze: to, że Jasona już z nimi nie było, czy to, że to wszystko jej wina, czy może to, że Dante nigdy jej tego nie wybaczy. Gdy mąż dowiedział się o wszystkim, nic nie powiedział. W sumie żadne z nich nie odezwało się ani słowem aż do pogrzebu, gdy trzeba było kiwać głową i przyjmować ze spokojem kondolencje.

Może lepiej by się czuła, gdyby Dante na nią nakrzyczał, wyrzucił z siebie całą złość, ale on milczał i to było w tym wszystkim najgorsze. Odsunęli się od siebie; już nic nigdy nie będzie takie samo.

Corinne znowu przekręciła się na bok, odkrywając, że druga strona łóżka jest pusta i koszmarnie zimna. No tak, Dante zapewne znowu postanowił przespać się na kanapie w salonie. Kobieta zacisnęła w pięści kołdrę, czując się nagle tak bardzo, bardzo samotna…

Jej drobnym, wychudzonym ciałem wstrząsnął szloch. Nikogo już nie miała. Dante ją nienawidził, a jedyne dziecko, tak długo oczekiwany synek, po prostu zginął. Zabiła go…

Corinne podniosła się z łóżka, poprawiając białą koszulę. Na miękkich kolanach podeszła do okna i odchyliła nieco zasłonę. Całe miasto pogrążyło się we śnie. Stojąca w pobliżu choinka została przyozdobiona przez mieszkańców ulicy ogromną liczbą lampek świątecznych, w dodatku ziemię przykryła gruba warstwa puszystego śniegu.

Z daleka czuło się atmosferę zbliżających się świąt.

No tak, dzisiaj Wigilia, przeszło Corinne przez myśl. Pierwsza bez Jasona.

Nie miała siły na jakiekolwiek przygotowania. I tak nikt nie przyjedzie – rodzice Dantego wyjechali wczoraj do Paryża, a brat jej męża zachorował i nie było mowy o odwiedzinach. Zresztą, Dante i tak pewnie pojedzie do pracy, nie zamieniając z nią ani słowa.

Chociaż, dlaczego mu się dziwiła? Czego miałaby niby oczekiwać? Skoro zabrała mu najukochańszą osobę na świecie, skoro nie mogła dać mu kolejnego dziecka, skoro jej widok tak bardzo ranił Dantego, to dlaczego mieliby spędzić święta razem?

Usiadła na skraju łóżka i gorzko zapłakała. Czy jej życie już zawsze miało tak wyglądać? Samotna, nieszczęśliwa winowajczyni, która zabiła własnego syna przez nieuwagę.

Spojrzała na swoje dłonie, kiedyś splamione krwią. Doskonale pamiętała, jak dotykała nimi Jasona, jak go w nich trzymała, tuliła, kołysała wieczorami… Gdy starała się go obudzić, a on uparcie nie otwierał oczu, pogrążony w wiecznym śnie…

Przestań.

To minęło.

On umarł i nigdy nie wróci.

Nie zasługujesz na szczęście.

Zatkała sobie uszy dłońmi, starając się zignorować okrutne szepty w głowie. Już miała dość. A może po prostu ze sobą skończy? Nie zasługuje na niebo, a gorące, pełne cierpienia piekło. Tylko tam odpokutuje swój grzech.

Krew szumiała w jej uszach, serce waliło głośno i szybko, a czoło oblał pot. Gdzie jesteś, Jason? Dlaczego nie ma cię obok mnie?

Zabiłaś go.

Ułożyła się na łóżku, chowając twarz w pościeli. Już nie miała siły na walkę z demonami przeszłości. Niech ją porwą w odmęty piekła, niech pozbawią ostatnich resztek szczęścia. Zasługiwała na potępienie, nienawiść; na pewno nie na wybaczenie i miłość.

Obudziła się z pierwszymi promieniami słońca. Od razu poczuła kłujący ból w okolicach skroni. Zapowiadał się kolejny dzień pełen samotności i żałoby, przesycony przytłaczającą atmosferą świąt.

Wzięła prysznic, przebrała się i zeszła na dół. Przez myśl przeszło jej, że mogłaby wykazać się odrobiną kreatywności i wreszcie namalować jakiś obraz, ale zupełnie straciła na to wenę.

Oczywiście Dantego już nie było. Został po nim tylko zwinięty koc w rogu kanapy.

Corinne westchnęła, kręcąc głową. Czy ich życie miało już zawsze tak wyglądać? Oboje kiedyś tworzyli jedność, a teraz każde żyło sobą, zupełnie nie ingerując w życie tego drugiego. Tylko jaki wtedy był sens ich małżeństwa, skoro wszystko, co mieli wspólnego, zniknęło? Ich jedyny, maleńki synek po prostu zginął.

Przez nią.

Zajęła się tym, co zwykle, tym, co z reguły zabijało jej wolny czas: zaczęła sprzątać. Starała się nie myśleć o dzisiejszym jakże podniosłym dniu, o tym, że jest zupełnie sama, opuszczona i osamotniona. Kiedyś wystarczyło jej samo towarzystwo Dantego, później opieka nad Jasonem.

A teraz? Nie ma jednego ani drugiego.

Spojrzała na kominek, który do tej pory co roku był przystrojony skarpetami i bombkami. W tym roku nie znalazło się miejsce nawet dla choinki.

Corinne nagle wpadła na dziwny pomysł, który wyrwał ją przy okazji z ostatniego otępienia. Przecież nie może do reszty odciąć się od świata. Musi ratować to, co jej jeszcze zostało: miłość do Dantego.

Zrobi kolację. Kupi choinkę i pięknie ją przystroi. Nakryje do stołu. Ubierze się odświętnie i będzie czekać na męża tak długo, jak trzeba. Zrobi wszystko, by te święta nie były aż tak bardzo bolesne.

Po raz pierwszy od kilku dni wyszła na zewnątrz. Kupiła wszystko, co potrzebne, nawet nieduży świerk, który postanowiła postawić na stole wigilijnym. Wdychała zimne powietrze, powoli stąpając po śniegu. Od dawna nie czuła się w miarę dobrze i to uczucie, które towarzyszyło jej podczas tego spaceru, było wręcz nieziemskie. Zamiast skupiać się nad przeszłością, wreszcie planowała przyszłość.

Coś pięknego.

W domu napaliła w kominku i zabrała się za przyrządzanie ryby. Już w myślach widziała minę Dantego, gdy wróci późnym wieczorem do domu i zobaczy żonę siedzącą przy suto zastawionym stole, w eleganckiej sukience, z delikatnym uśmiechem na twarzy. Będzie wyglądać tak, jak wtedy, gdy się poznali nad brzegiem Derwentu – promiennie, świeżo, młodo, a przede wszystkim szczęśliwie.

Postanowiła, że przez ten jeden wyjątkowy wieczór postara się zapomnieć o demonach przeszłości, o tej tragedii, która ich spotkała; mimo że z pewnością będzie im bardzo brakować Jasona przy stole, to wreszcie porozmawiają jak prawdziwa rodzina.

Przygotowania wypełniły jej dzień i skończyła dopiero po ósmej wieczorem. Zawiesiła złocistą gwiazdę na czubku choinki, którą postawiła – tak jak planowała – na stole wigilijnym, zastawionym niemal po brzegi ciepłym, aczkolwiek powoli stygnącym jedzeniem. Wyjątkowo smakowicie pachniała ryba, tak długo i starannie przyrządzana przez kobietę.

Corinne założyła czarną sukienkę i spięła włosy w elegancki kok. Po raz pierwszy od kilku tygodni patrzyła w lustro i musiała przyznać, że ten widok bardzo ją przeraził: opuchnięta twarz, blade usta i podkrążone oczy bez dawnego błysku. Śmierć Jasona nie tylko wypaliła dziurę w sercu kobiety, ale i odcisnęła piętno na jej wyglądzie.

Jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, pomyślała Corinne, siadając przy stole.

Nie spodziewała się, że będzie czekać tak długo na Dantego. Kolacja do wpół do jedenastej w nocy zdążyła zupełnie wystygnąć, świeczki postawione na stole wypaliły się, a choinka utraciła swój urok.

Tak jak kobieta się spodziewała, Dante naprawdę się zdziwił, widząc przed sobą stół wigilijny, lampki zawieszone na kominku i żonę, która czekała na niego cierpliwie.

– Ale… – wykrztusił, całkowicie zbity z tropu.

– Dobry wieczór, Dante – starała się mówić jak najspokojniej. – Nie sądziłam, że przyjdziesz tak późno. Niestety, ale jedzenie zdążyło wystygnąć. Jeśli jesteś głodny, to odgrzeję rybę, powinna ci smakować…

Już zdążyła się podnieść, gdy Dante machnął ręką.

– Nie trzeba, nie jestem głodny.

To były pierwsze słowa skierowane do żony od kilku dni.

– To usiądź i przynajmniej ze mną porozmawiaj – powiedziała Corinne tak stanowczo, że Dante aż uniósł brwi wysoko.

Zrobił tak, jak mu kazała. Posłusznie zajął miejsce naprzeciw żony, uważnie patrząc się w jej niebieskie oczy.

– Musimy porozmawiać.

– Niby o czym?

– O tym, co się stało.

Dante prychnął w odpowiedzi.

– I co chcesz usłyszeć? Że co? Że to moja wina? A może, że wszystko się ułoży, że będzie jak dawniej? – Nagle się podniósł, a przez jego oblicze przeszedł błysk dziwnego smutku, niemal przygnębienia. – To ci od razu odpowiem: nie. To nie jest twoja wina, to nie jest moja wina. To ten skończony kretyn, który nie miał nawet prawa jazdy, zawinił. On nam to zrobił.

Corinne wybuchła nagle płaczem, co rozjuszyło Dantego, który nagle uderzył pięścią w stół tak głośno, że kobieta aż podskoczyła ze strachu.

– Przestań wreszcie płakać! Ileż można?! To ci go nie zwróci, rozumiesz?! Jego już tu nie ma, on nie wróci. Nie wróci…

I osunął się z powrotem na krzesło, chowając twarz w dłoniach.

Wreszcie wyrzucił z siebie to, co tak starannie chował przez ostatnie miesiące. Złość, frustracja, nienawiść, odrętwienie… Wszystko wypłynęło szybko i gwałtownie, niespodziewanie, ale przyniosło również ogromną ulgę.

Do tej pory żadne z nich nie potrafiło sobie poradzić z narastającymi emocjami. Dopiero konfrontacja przyniosła pewnego rodzaju ukojenie, może nawet w pewnym sensie pogodzenie się z tą tragedią. Chociaż, czy można kiedykolwiek zaakceptować aż taką stratę?

Corinne drżała na całym ciele, ale wreszcie ośmieliła się podnieść i na miękkich nogach podejść do męża. Przyklękła przy nim, oderwała jego wielkie dłonie od twarzy i ruchem dłoni nakazała spojrzeć w swoje oczy.

– Musimy żyć dalej – powiedziała wolno. – Ale razem, rozumiesz? Razem. Tylko tak nam się uda.

Dante jedynie w milczeniu pokiwał głową, przytulając żonę do siebie.

Ciekawe, czy kiedyś uda im się znowu odnaleźć prawdziwe szczęście.

Corinne z niemałym żalem pakowała ubrania Raphaela. Niestety, ale do jego wyjazdu zostały tylko trzy godziny. Nie chciała jeszcze żegnać się z chłopcem, gdyż czuła, że gdy w domu ucichnie jego wesoły, dziecięcy śmiech, całe jej życie, które ostatnio nabrało wielu barw, na nowo utraci kolor.

Nie chciała wracać do czarno-białej rzeczywistości, bojąc się, że znowu ją dogłębnie pochłonie.

Dante stanął w drzwiach sypialni Ralpha, uważnie lustrując wzrokiem sylwetkę żony.

– Gdzie Raphael? – spytała Corinne, unikając wzroku męża.

– Na dole, układa puzzle. Może ci pomóc?

Corinne spojrzała niepewnie na Dantego, sprawdzając, czy się nie przesłyszała. Mężczyzna od jakiegoś czasu zdawał się zmienić stosunek nie tylko do Ralpha, ale też i do niej. Było to bardzo miłe, ale i w pewnym sensie krępujące.

– Nie trzeba, już kończę.

Zastygła w jednej pozie, gdy nagle poczuła, jak dłoń Dantego spoczęła na jej ramieniu. Zwyczajnie objął ją od tyłu, muskając ustami włosy.

– Nie chcę cię stracić – powiedział niemal szeptem. – Musimy jakoś stawić czoło temu wszystkiemu.

Corinne odwróciła się powoli i spojrzała uważnie w oczy męża.

– Damy radę. Musimy, choćby dla Ralpha – mruknęła, całując Dantego w czoło.

– I dla nas. Koniecznie dla nas – odparł, wzdychając ciężko. – Wiesz, o co mnie przed chwilą poprosił Raphael? – Corinne pokręciła głową. – Żebyśmy wyjechali wcześniej i we trójkę poszli na cmentarz.

Kobieta uniosła wysoko brwi.

– Słucham?

– Tak, dobrze słyszałaś. – Pokręcił głową Dante. – Bardzo dobrze słyszałaś.

Corinne pokręciła jedynie głową, biorąc się pod boki.

– To co robimy? – spytał Dante po dłuższej chwili milczenia. – Zgadzasz się na ten pomysł?

Kiedyś przesiadywała na cmentarzu godzinami, ostatnimi czasy chodziła tam bardzo rzadko. Nie lubiła bolesnych wspomnień, które ciągle ją zalewały w tamtym miejscu. I te przerażające myśli, że jej synek leży pod grubą warstwą ziemi, w ciemnej trumnie…

Wzdrygnęła się niemal od razu.

– Sądzę, że skoro Ralph tego chce, to możemy pojechać, choćby na dziesięć minut. Nie byłam tam od miesiąca, ty jeszcze dłużej. Nie możemy tego odkładać.

Dante niezbyt chętnie zgodził się z decyzją żony, ale nie oponował. Corinne szybko dokończyła pakowanie Ralpha, z ciężkim sercem zrobiła mu kanapki na drogę, po czym cała trójka wsiadła do samochodu i ruszyli w kierunku cmentarza.

Nikt nie odezwał się słowem przez całą drogę, nawet zwykle gadatliwy Raphael. Wszyscy zatopili się we własnych myślach, nawet nie próbując przerwać ciszy, która zapanowała w aucie.

W międzyczasie zaczął padać deszcz. Cudowna aura na łażenie między grobami, pomyślał kąśliwie Dante, parkując samochód tuż przy bramie.

Corinne w całkowitym milczeniu przeszła przez bramę, nie zwracając uwagi na Ralpha i Dantego, którzy ruszyli za nią w nieznacznej odległości. Nogi poniosły ją na drugi koniec, gdzie roiło się od niewielkich nagrobków. To tutaj spoczywały dzieci, które zdecydowanie za wcześnie utraciły życie.

W końcu doszła do nagrobka w kształcie anioła. Osunęła się na ławkę i przeczytała szeptem nazwisko wykaligrafowane złotem.

Jason Whisper.

W tej chwili jednak stało się coś dziwnego. Nie ogarnęło jej przejmujące przygnębienie, które czuła niemal zawsze, kiedy odwiedzała ten grób, a dziwny spokój. Poczuła na ramieniu dłoń Dantego, Ralph przysiadł obok i oparł się o jej ramię.

Nie była już sama. Miała wspaniałego męża i syna, który znowu dał jej szczęście.

Którego nikt jej nie odbierze.

~*~

Wiem, że nie było mnie tu bardzo długo, za co przepraszam. Cóż, nie tylko wena mnie opuściła, ale i wolny czas. Jestem jednak i mam dla Was jedenastkę.

Rozdział wywołuje we mnie naprawdę mieszane uczucia. Jest taki... ciężki. Nie pisało mi się go dobrze, i to wcale nie ze względu na wenę, ale prawdziwą bombę emocjonalną. Chciałam wszystko jakoś wyważyć, by nie przesycić, ale przyznam, że bohaterowie wymykali się spod kontroli i kasowałam niektóre akapity nawet kilka razy, zmieniając formę rozdziału. Końcową ocenę jednak pozostawiam Wam.

Jeśli chodzi o Wasze blogi - nadrobię wszystko (ech, może inaczej: postaram się) do końca wakacji. Z niektórymi jestem na bieżąco, ale nie mam weny, by napisać choćby zdanie w komentarzu, więc nie przejmujcie się, jeśli czegoś nie skomentowałam.

Dobra, kończę mój wywód. Teraz przygotowuję się do misji "Liceum" ;). Nawet nie wiem, kiedy dodam kolejny rozdział, ale powinno być już z górki, połowa planowanych rozdziałów za nami :).

Do napisania, Wasza Elif