6. Bukowe Zacisze

Mijały kolejne miesiące; upalne lato zmieniło się w deszczową jesień. Corinne zaczęła kolejny rok studiów, a Dante pod koniec wakacji podpisał umowę z trzema sklepami. Mężczyzna pomógł Corinne znaleźć pracę w księgarni, gdzie stała za ladą; sam zajął się rozkręcaniem swojej firmy produkującej zabawki.

Ich związek wciąż się rozwijał. Rozmowy, z początku o błahych rzeczach: ulubionym kolorze, ilości cukru sypanego do herbaty czy wyjątkowo wciągającej książce, zaczęły stawać się coraz bardziej osobiste i intymne.

Corinne ze zdziwieniem i dziwnym strachem zauważyła, że już od dawna nie była tak szczęśliwa. Do tej pory przeważająca część jej życia jawiła się jako koszmar; tylko niektóre chwile były naprawdę dobre. A teraz? Uśmiech nie schodził jej z twarzy. Dzięki Dantemu otworzyła się na ludzi; poznała wiele niesamowitych osób, z którymi dobrze się dogadywała.

Zresztą, sama znajomość z Dantem była jedną z najszczęśliwszych rzeczy w jej życiu. Nigdy nie spotykała się z żadnym chłopakiem, nawet za czasów liceum, a teraz…? Przez ostatnie miesiące była z kimś, kto ją szanował, kto się o nią troszczył i, przede wszystkim, kochał ją.

Czy mogło być coś piękniejszego niż spełniona miłość?

W końcu Dante postanowił przedstawić Corinne rodzicom. Mimo że jeszcze nie byli narzeczeństwem, to mężczyzna chciał wreszcie pogodzić się z rodzicami i pokazać, że on także potrafi być odpowiedzialny.

Corinne była dosyć wystraszona całą sytuacją. Chciała odwieść Dantego od pomysłu odwiedzenia rodziców, twierdząc, że to za wcześnie, jednak chłopak nie chciał jej słuchać.

Dziewczyna pragnęła zrobić jak najlepsze wrażenie na rodzicach Dantego. Przez cały ranek układała włosy, zrobiła staranny makijaż i założyła niedawno kupioną czarną sukienkę. Jak na szpilkach czekała na Dantego, mając nadzieję, że spodoba się nie tylko jemu, ale i państwu Whisper.

Gdy tylko zobaczyła Dantego, który zaparkował auto pod jej blokiem, dostała nagłych mdłości. Już od jakiegoś czasu nie miała na widok Dantego miękkich kolan czy palpitacji serca. A teraz? Znowu to samo.

Otworzyła mężczyźnie drzwi, nerwowo przygładzając pokręcone włosy. Znacznie bardziej wolała swoje delikatne jasne fale, ale po telefonicznym kontakcie z Faith, która była w końcu jej najlepszą przyjaciółką, stwierdziła, że czas na jakieś małe… „szaleństwo”.

– Cześć. – Dante wyszczerzył zęby w uśmiechu na widok Corinne.

W dłoni, jak zwykle zresztą, trzymał bukiecik herbacianych róż. To była już ich mała tradycja – za każdym razem na jakiekolwiek spotkanie Dante przynosił róże.

– Witaj – mruknęła nerwowo Corinne.

– Pięknie wyglądasz – powiedział Dante, patrząc uważnie na dziewczynę. – Ale chyba wolę cię w naturalnej wersji.

Wszedł do środka, włożył różę do wazonu, który stał przy wejściu już od kilku miesięcy, tylko po to, by wstawiać do niego kolejne kwiaty. Kolejna mała tradycja.

– To co, idziemy? – spytał Dante, całując Corinne w czoło.

Corinne pokiwała głową, blednąc nagle. Bała się, że ośmieszy się przed rodzicami Dantego. Jego rodzina była bogata, a u niej nigdy się nie przelewało, zwłaszcza ostatnimi miesiącami.

– Jasne – mruknęła, biorąc torebkę.

Schodząc do samochodu, miała coraz większe wątpliwości. Nie pasowała do takiej śmietanki towarzyskiej, jaką tworzyli państwo Whisper. Ojciec Dantego założył własną prywatną klinikę, gdzie sam leczył, a matka wykładała biologię na uniwersytecie. To byli bardzo zamożni ludzie, a Corinne podświadomie czuła, że nigdy nie będzie należeć do… elity.

Pierwsze minuty w samochodzie minęły w absolutnej ciszy. Takie momenty zdarzały się wręcz sporadycznie, bo Dante zawsze umiał podtrzymać rozmowę; zresztą, obojgu nigdy nie brakowało wspólnych tematów do rozmowy, więc doprawdy rzadko się zdarzało, by ta się nie kleiła.

Ale w tamtym momencie między nimi działo się coś dziwnego, czego ani Corinne, ani Dante nie potrafili określić.

– Chciałem cię o coś spytać – nagle powiedział Dante, zerkając na Corinne.

– Hm?

– Nie jestem fanem romantyzmu, ale może się pobierzemy?

Corinne uniosła brwi w geście zdumienia. W pierwszym momencie nie za bardzo wiedziała, czy Dante sobie żartuje, czy mówi jak najbardziej poważnie.

– Co? – wykrztusiła po bardzo długiej chwili.

– No, moglibyśmy się pobrać. Wziąć ślub. Czy jak ty to nazywasz…

– Ty mówisz poważnie? – spytała sceptycznym głosem Corinne.

Dante westchnął.

– No jasne. Jaki problem? Powiemy moim rodzicom, że mamy zamiar się pobrać.

– Ale znamy się dopiero pół roku – jęknęła Corinne. – Nie uważasz, że to po prostu za szybko? Nawet dobrze się nie znamy.

– To możemy się poznać. Przecież nie musimy brać ślubu już jutro, prawda?

Corinne pokręciła głową.

– To chyba trochę nierozsądne.

Dante nagle zatrzymał samochód na środku drogi. Corinne otworzyła szerzej oczy i szybko rozejrzała się, czy nie jedzie żaden samochód. Na szczęście szosa była pusta.

– Gdybym był tak cholernie rozsądny jak ty, to nawet bym cię nie poznał. Bo kto rozsądny stoi w deszczu, ryzykując niezłe przeziębienie, by poznać fantastyczną dziewczynę?

Mówiąc to, patrzył się prosto w niebieskie oczy Corinne. Dziewczyna pokręciła głową.

– Zwariowałeś.

– Tak. Zwariowałem.

I nagle oboje zaśmiali się, nie za bardzo wiedząc z czego. Zignorowali trąbiące na nich samochody, które zatrzymały się za ich autem.

– Zjedź na pobocze.

– A wtedy się zgodzisz?

Corinne wywróciła oczami.

– Nie wiem. Muszę się poważnie zastanowić nad tą propozycją. Przecież codziennie się nie zaręcza na środku ulicy. Zjedź na to pobocze.

Dante wreszcie posłuchał Corinne i niechętnie zaparkował samochód przy szosie. Ni stąd, ni zowąd rozpiął się z pasów i wyszedł na zewnątrz. Corinne wywróciła oczami i zrobiła to samo.

Znaleźli się tuż przy dębowym lesie. Na ich głowy kapały z liści krople porannego deszczu. Na szczęście dzisiaj świeciło słońce – tak jakby pogoda zachęcała Corinne i Dantego do podróży.

– To jak? Bierzemy ślub? – spytał nagle Dante, podchodząc do dziewczyny.

Corinne zaśmiała się nerwowo.

– To nie jest śmieszne, Dante. Przestań sobie żartować.

– Ale ja absolutnie nie żartuję – odparł z powagą Dante, biorąc Corinne za ręce. Pocałował ją w wierzch dłoni, ściskając je ciepło. – Przecież się kochamy, tak?

Corinne wywróciła oczami.

– Słyszałam, że nie jesteś typem romantyka.

– A co widzisz romantycznego w oświadczaniu się kobiecie w lesie, kiedy jest tak zimno i mokro? – Tym razem to Dante wywrócił oczami. – Corinne, daj już spokój.

– Ale jeszcze mamy czas. – Dziewczyna wyplątała się z jego uścisku. – Odpowiem ci za jakiś czas, dobrze?

Dante wyglądał na nieco zawiedzionego, ale niechętnie się zgodził. Corinne była zszokowana tą dziwną sytuacją. Kompletnie się nie spodziewała, że Dante złoży jej taką propozycję… Przecież jeszcze się dobrze nie poznali, a tutaj taka akcja…

Z drugiej strony Corinne była dziwnie szczęśliwa. Oświadczyny Dantego były dosyć… hm, szalone. Tak, tak można to określić. W życiu nie spodziewała się, że mężczyzna zrobi coś takiego na środku ulicy, powodując w dodatku korek. I ta jego stanowczość w głosie…

W sumie mogłoby się wydawać, że Dante po prostu sobie z niej żartował.

Resztę drogi przebyli w kompletnej ciszy. Przez cały kwadrans Corinne bardzo poważnie zastanawiała się, czy Dante mówił serio, a jeśli już tak, to czy powinna się zgodzić. Przecież nie poznali się jeszcze dobrze. Nie byli gotowi na małżeństwo – oboje mieli po dwadzieścia jeden lat i byli jeszcze bardzo młodzi.

Przecież taki związek prawie na pewno się rozpadnie.

Corinne chciała jeszcze lepiej poznać Dantego – sześć miesięcy jej nie wystarczało. Znała już kilka historii takich „szybkich” miłości – małżeństwa rozpadały się już po kilku tygodniach. Bała się, że z Dantem też tak będzie, a nie chciała mieć złamanego serca.

Co oczywiście nie znaczyło, że nie kochała Dantego. Wręcz przeciwnie; coraz częściej, zasypiając, wyobrażała sobie, jak będzie wyglądać ich życie. On, jej mąż, i ona, szczęśliwie zakochana kobieta. I gromadka dzieci, duży dom, spełnione marzenia…

Ale jeszcze nie teraz. Mieli czas.

Gdy dojechali pod willę, bo inaczej nie dało się nazwać posiadłości państwa Whisper, Corinne aż otworzyła szeroko oczy. Widok ją zachwycił, ale i jednocześnie przeraził.

Willa była ogromna. Budynek w kolorze kości słoniowej z trzema piętrami, szeroki na dobre kilkadziesiąt metrów. Ogromne okna, dwa tarasy i masywne dębowe wrota, które prowadziły do środka. Ogród był zadbany i wypielęgnowany; rosło tu wiele drzew i krzewów, teraz bezlistnych z powodu jesieni. Mimo wszystko miejsce miało swój niepowtarzalny klimat i niesamowity urok, a wszechobecne odcienie brązu jeszcze bardziej potęgowały ten efekt.

– Co jest? – spytał z troską w głosie Dante, widząc, że Corinne zrobiła się biała jak kreda.

– Zawieź mnie do domu – poprosiła zdławionym głosem. – Nie chcę tej cholernej wizyty.

Dante uniósł brwi, nie rozumiejąc, o co chodzi dziewczynie.

Corinne nie pasowała do tych ludzi, o czym przekonała się już na samym początku. Jak ona wypadnie w oczach zamożnych i wykształconych ludzi? Jej sukienka, fryzura… To było takie prostackie, niepasujące do tego przepychu i piękna.

Przez nerwy nawet zapomniała o dziwnej sytuacji sprzed kilkunastu minut.

– Źle się czujesz?

– Nie – powiedziała z dziwną mocą w głosie Corinne. – Chcę do domu. Dante, ja nie chcę widzieć twoich rodziców. Zobacz, jak ja wyglądam…

I wskazała na swoją skórzaną kurtkę, czarną sukienkę i długie blond loki.

– No co? – spytał rozkojarzony Dante. – Wyglądasz normalnie.

– No właśnie – szepnęła z rozpaczą Corinne; jej oczy wypełniły się łzami. – Dante, chcę do domu. Nie pasuję ani do ciebie, ani twojej rodziny.

Chyba powinna ugryźć się w język. Wygadywała kompletne bzdury.

– Ej. – Dante pochylił się w stronę dziewczyny, łapiąc ja za dłonie. – Po pierwsze, nie płacz. Nie lubię, jak kobieta płacze, bo nigdy nie wiem, jak się zachować. Poza tym, nie do twarzy ci ze łzami.

Corinne pociągnęła nosem w odpowiedzi.

– A teraz mnie posłuchaj. Jakbyś była kolejną diwą z dobrego domu, to nawet bym na ciebie nie spojrzał. Wystarczająco ich w życiu spotkałem, by nauczyć się jednej rzeczy: takie kobiety są koszmarnymi żonami i jeszcze gorszymi matkami. Wiesz, dlaczego tak bardzo mi na tobie zależy? Bo, do cholery, nie pasujesz. I nigdy pasować nie będziesz. Nawet nie wiesz, jak się z tego powodu cieszę.

– A myślałam, że nie jesteś romantykiem.

Oboje uśmiechnęli się w tym samym momencie.

– Sama zobacz, co ze mną robisz – westchnął Dante, otwierając drzwi. – No chodź. Będzie dobrze, obiecuję.

Corinne wahała się tylko chwilę. Słowa Dantego bardzo podniosły ją na duchu, więc szybko wysiadła z samochodu i dała się zaprowadzić mężczyźnie do środka.

Gdy myślała, że to z zewnątrz ta willa jest okazała, to nie miała pojęcia, że w środku może być jeszcze lepiej. Szeroki hol prowadził do kolejnych pomieszczeń, a na jego końcu znajdował się wielki salon – tak wielki jak całe jej mieszkanie.

Państwo Whisper okazali się być ludźmi po pięćdziesiątce, którzy w dodatku nie za bardzo wiedzieli, na co jeszcze można wydać nadmiar pieniędzy. Pani Irma była drobną kobietą o niesamowicie gęstych czarnych włosach, które odziedziczył Dante. Jednak długi nos, silną szczękę i wysoki wzrost dostał w spadku po ojcu, który był już osiwiały i nieco zgarbiony.

Corinne od razu wyczuła niewidzialną granicę między sobą a małżeństwem. Mimo że oboje byli dla niej mili, to dało się zauważyć pewien dystans. Atmosfera znacznie się ociepliła, gdy się okazało, że w salonie siedzi brat Dantego, Craig, wraz z żoną i kilkuletnią córeczką.

Rozmowa się nie kleiła. Corinne czuła się nieswojo, jednak miarka się przebrała, gdy mama Dantego spytała swoim wysokim głosem:

– Corinne to twoja narzeczona, tak?

Od razu oboje po sobie spojrzeli, nie za bardzo wiedząc, co odpowiedzieć na takie pytanie. W końcu Dante odchrząknął i zdecydował się odpowiedzieć.

– To moja dziewczyna.

Nagle Corinne złapała Dantego za rękę i powiedziała szybko:

– Tak, jego narzeczona.

Dante zmierzył dziewczynę wzrokiem, a jego twarz rozjaśnił szeroki uśmiech.

– Tylko jeszcze bez pierścionka – dodał, ściskając mocniej jej rękę.

Gdy godzinę później wracali do domu, żadne nie odważyło się odezwać ani słowem. Jedynie co chwilę ukradkiem na siebie spoglądali, nie za bardzo wierząc, jak szybko rozwinął się ich związek.

Dopiero gdy Dante zaparkował samochód pod blokiem Corinne i nadszedł czas pożegnania, dziewczyna nagle spytała:

– Będziemy razem szczęśliwi?

– Będziemy – odparł Dante, całując dziewczynę w czoło. – Obiecuję.

Ani Corinne, ani Dante nie spodziewali się, że cała procedura adopcyjna może tak długo się ciągnąć. Przez kolejne tygodnie wręcz z anielską cierpliwością wypełniali wszystkie dokumenty, jeżdżąc po całym hrabstwie.

Nie kłócili się, co było naprawdę miłą odmianą dla Corinne. Kobieta cieszyła się, że wreszcie, po tylu miesiącach ciągłych awantur i nieporozumień, ona i Dante rozmawiali prawie jak dawniej.

Gdy w końcu jednak otrzymali telefon od panny Rosemary, że mogą odwiedzić Raphaela, Corinne omal nie oszalała ze szczęścia.

Przez całą drogę z błyskiem w oku opowiadała Dantemu o tym, jak chłopiec kilka tygodni temu skradł jej serce. Siedziała jak na szpilkach, wciąż nie mogąc uwierzyć, że znowu zobaczy chłopca, znowu z nim porozmawia i znowu poczuje to ciepło gdzieś w głębi serca, gdy będzie patrzeć w jasne oczy Ralpha.

Dante słuchał tego wszystkiego w milczeniu. Z jednej strony nie chciał przerywać żonie, z drugiej jego myśli zaprzątał obraz Raphaela. Nie pamiętał dokładnie, jak wyglądał chłopiec. W sumie kojarzył tylko blond włosy Ralpha, nic poza tym.

Oboje jednak poczuli dziwny spokój, gdy tylko zaparkowali samochód przed domem dziecka.

Corinne niemal od razu wysiadła z samochodu i prawie biegiem pokonała odległość dzielącą ją od drzwi budynku. Na ciemnym korytarzu omal nie wpadła na pannę Rosemary, która czekała na małżeństwo przy schodach. Dzisiaj, dla odmiany, ubrała się w ciemną suknię do ziemi, a na kościste ramiona zarzuciła koronkowy szal. Corinne znowu nie potrafiła zobaczyć jej twarzy, ale to się nie liczyło, skoro już tylko metry dzieliły ją od Raphaela.

– Dzień dobry, pani Whisper.

Na ziemię sprowadził ją ciepły głos panny Rosemary.

Corinne otrząsnęła się z dziwnego letargu i całkiem przytomnie popatrzyła na starszą panią. Poczuła, jak ogarnia ją spokój, a euforia wyparowuje, dając miejsce zwykłej radości.

– Może poczekamy na męża? – spytała pogodnym tonem panna Rosemary.

Corinne speszyła się. Co ją znowu napadło? Nigdy nie zachowywała się tak… irracjonalnie. Jednak gdzieś w okolicy żołądka czuła, że musi jak najszybciej zobaczyć się z Raphaelem. Mimo że rozmawiała z nim jeden raz, to zdążyła go pokochać. Nie miała pojęcia, jakim cudem udało jej się nie oszaleć z dziwnej tęsknoty za chłopcem.

Śniła o nim niemal co noc, wciąż i wciąż zajmował jej myśli – tylko urywki w postaci kłótni z Dantem nieco ją otrzeźwiały. Czuła niemały ścisk w żołądku, gdy tak bardzo chciała go już mieć przy sobie, przytulać do piersi i mówić, że już będzie wszystko dobrze, że we troje, ona, Dante i mały Ralph będą szczęśliwi, ale brutalna świadomość, że Raphaela przy niej nie ma, po prostu wysysała z niej chęci do dalszego życia.

Czuła się tak, jakby chłopiec był najsilniejszym narkotykiem, a ona była od niego uzależniona.

I to wcale nie wyglądało normalne.

Dante niespiesznie wszedł do środka, kulturalnie przywitał się z panną Rosemary i powoli wszedł do bawialni, gdzie czekał na nich Raphael.

Dopóki panna Rosemary nie otworzyła drzwi, Corinne czuła, jak po jej plecach przebiegały zimne dreszcze. Stresowała się jeszcze bardziej niż za pierwszą wizytą w domu dziecka, ale dzisiejszy strach był… przyjemny. Tak, dziwnie przyjemny, bo czuła, że gdy tylko ujrzy małego blondynka, od razu jej serce wypełni spokój i harmonia.

Corinne miała rację.

Gdy małżeństwo weszło do pustej bawialni i zobaczyło Raphaela siedzącego przy stole i rozwiązującego jakiś rebus, i Dante, i Corinne poczuli się dziwnie… szczęśliwie. Kobieta pierwsza podeszła do malca, uścisnęła w ciszy na powitanie i uśmiechnęła się tak promiennie, jak do tej pory się jej jeszcze nie zdarzyło.

– Dzień dobry – powiedział wolno Raphael, gdy wreszcie Corinne, zresztą dosyć niechętnie, wypuściła go z objęć.

Corinne spojrzała na Dantego, by sprawdzić, jaka była reakcja jej męża na Ralpha. Zdziwiła się, gdy nie zobaczyła na jego twarzy ani śladu uśmiechu, a dziwne skonfundowanie.

– Witaj – powiedział beznamiętnie Dante, a na jego usta wkradł się nieśmiały uśmiech.

Przeczesał włosy palcami, co robił niemal zawsze, gdy się denerwował. Corinne dobrze widziała zażenowanie Dantego, jednak kompletnie nie zrozumiała, dlaczego na jej męża nie podziałał ten niesamowity urok Raphaela.

– Ma pan piękną żonę. – Raphael wstał i podał rękę Dantemu, by ten ją uścisnął.

Dante, ku uldze Corinne, zrobił to, jednak widać było, jak na jego twarzy malowały się kolejne uczucia: strach, niepewność, przerażenie.

– Miło mi się poznać, Ralph.

Dante zesztywniał; jego głos nie zabrzmiał ani trochę normalnie. Corinne zmarszczyła brwi. Dante był niesamowicie spięty, przez co ani trochę nie wypadł naturalnie. Nawet Raphael zauważył tę dziwną atmosferę, bo od razu podszedł do Corinne i nieśmiało, z dziecięcym urokiem objął ją w pasie swoimi drobnymi rączkami.

– Może pójdziemy na spacer? – spytał i ruchem dłoni kazał Corinne się pochylić. – Znam jedno ładne miejsce. A pan Dante może przecież pójść z nami. Może też mu się spodoba? – wyszeptał kobiecie na ucho.

Corinne uśmiechnęła się ciepło do malca.

– Dante, chodź, idziemy na spacer.

Jej mąż nie był zbyt zachwycony tym pomysłem, co od razu dało się wywnioskować po grymasie twarzy, jednak bez słowa wziął Corinne za ramię i oboje nieśpiesznie ruszyli za Ralphem.

– Tylko proszę nie za daleko – mruknęła jeszcze za nimi panna Rosemary, zanim zdążyli wyjść na oblany słońcem dziedziniec.

Raphael w ciszy zaprowadził ich w kierunku drzew, które zaczynały rosnąć kilkanaście metrów od budynku. Weszli przez wąską ścieżkę do lasu, wciąż prowadzeni przez chłopca.

Corinne dopiero w połowie drogi zorientowała się, że trzyma Dantego za rękę, a w dodatku on zamyka jej dłoń w tak ciepłym uścisku… Dziwne uczucie, którego nie umiała nazwać, a które ją wypełniło, sprawiło, że poczuła się po prostu szczęśliwa. Tym bardziej że drugą dłonią trzymała Raphaela, od którego biła dziwna siła.

Stan, w którym się znalazła, można by chyba nazwać prawdziwą, szczerą radością.

Po kilku minutach spaceru w ciszy wypełnianej przez szum wiatru zatrzymali się na niewielkiej polanie, która mogła mieć wielkość niezbyt dużego mieszkania. Pod rozłożystą wierzbą stała drewniana ławka, nadgnita i naznaczona przez czas. Raphael w podskokach przemierzył odległość do ławki i usiadł na niej, patrząc z błyskiem w oczach na Corinne i Dantego.

– Nikt oprócz mnie nie zna tego miejsca – powiedział Raphael, rozglądając się dookoła. – Nazwałem je Bukowym Zaciszem.

Corinne z delikatnym uśmiechem podeszła do chłopca i przysiadła obok niego. Bardzo podobało jej się to miejsce – było słoneczne, zielone i, co najważniejsze, przesiąknięte aurą chłopca, przez co czuła się tu prawie tak dobrze jak w domu.

– Dlaczego Bukowe Zacisze, skoro rośnie tu wierzba? – spytał Dante, który chyba nie czuł się tak swobodnie przy Ralphie jak Corinne.

– Bo ona jest tu tylko jedna. A wokół rośnie buczyna – odparł Raphael, uśmiechając się. – Jak panu podoba się to miejsce?

Dante przeczesał kilkakrotnie włosy palcami, nim zdobył się na odpowiedź.

– W sumie jest ładne. Corinne bardzo się podoba.

– A panu? – dociekał chłopiec, wbijając w Dantego naglące spojrzenie.

– Mnie też – odparł w końcu Dante i po raz pierwszy tego dnia szczerze się uśmiechnął.

W sumie chłopiec nie jest taki zły, pomyślał Dante, patrząc uważnie na malca, który zerwał dmuchawca i razem z Corinne obserwował unoszący się w powietrzu biały puch.

Dante zrozumiał, że źle ocenił Raphaela. Może niedługo obdarzy chłopca taką sympatią jak Corinne? Podziwiał żonę, że tak szybko znalazła kontakt z Raphaelem i tak dobrze się z nim dogadywała.

Powinienem dać mu szansę, pomyślał, wciąż stojąc jak słup i patrząc na szczęście wymalowane na twarzach Raphaela i Corinne.

– No chodź tutaj. – Corinne poklepała miejsce obok siebie. – Jest jeszcze sporo miejsca na tej ławce.

Dante niepewnie podszedł do obojga i usiadł przy Corinne, łapiąc ją delikatnie za rękę. Kobieta uśmiechnęła się do niego promiennie, przez co Dantemu zrobiło się ciepło na sercu. Wiedział, że nie może już krzywdzić Corinne. On też pragnął, by było jak dawniej, a tamta chwila na ławce w Bukowym Zaciszu sprawiła, że po raz pierwszy od dłuższego czasu poczuł się po prostu szczęśliwy.

Bo każdy ma prawo do uśmiechu.

~*~

Dawno mnie tu nie było, co? ^^

Z jednej strony pracowałam nad tym rozdziałem kilka tygodni (chyba jakieś trzy), ale nie jestem zbyt zadowolona z efektu. Opisy mi nie wyszły, a dialogi aż rażą swoją sztucznością, ale poprawiałam ten tekst tyle razy, że w końcu uznałam, że i tak lepiej nie będzie.

Jeśli pojawiły się jakieś błędy, to proszę o wytknięcie mi ich, bo gdy czyta się to samo któryś raz, to błędy po prostu uciekają.

Mimo wszystko mam nadzieję, że spodoba się Wam to, że znowu pojawił się Raphael. W kolejnych rozdziałach będzie go znacznie więcej i z pewnością będzie trochę bardziej rozmowny niż dzisiaj. 

Akcja przyspieszy nieco za jakieś dwa, trzy rozdziały. A przynajmniej mam taką nadzieję.

Pozdrawiam i liczę na szczere opinie.

Kłaniam się, Elif