17. List

– Rozumiesz coś z tego? – spytała płaczliwie Corinne, mając wrażenie, że zaraz straci rozum.

Dante jedynie pokręcił głową. Oboje nie odezwali się do siebie ani słowem podczas drogi do domu. Pani Marshall starała się być sympatyczna, ale chyba w końcu doszła do wniosku, że ma do czynienia z obłąkanymi ludźmi, ponieważ ostatecznie poprosiła ich o opuszczenie tego miejsca.

Tylko jak to wszystko, czego się dowiedzieli, mogło być prawdą?

Raphael Clark istniał z pewnością, żadne nie miało co do tego wątpliwości. W końcu przez ostatni rok regularnie go odwiedzali w domu dziecka i gościli u siebie. Miał własny pokój, własne zabawki. Pamiętali go.

– Przecież to musi być jakiś chory żart... Dlaczego ona tak do nas mówiła? – Corinne nie dawała za wygraną. – Dlaczego nie ma go w papierach? To co my niby w końcu podpisywaliśmy? I dlaczego ona go nie pamięta, skoro pracuje tam kilka lat, a on mieszkał tam siedem, a w sumie teraz to osiem...

Zamilkła, kompletnie się w tym wszystkim gubiąc.

– I najważniejsze pytanie – mruknął ponuro Dante. – Gdzie on teraz jest?

Zaparkowali samochód tuż pod domem. Corinne pchnęła drzwi, których nawet nie zamknęli w nadziei, że Ralph może jeszcze wrócić. Kobieta liczyła na to, że chłopiec będzie siedział grzecznie w salonie i bawił się tym swoim okrętem...

Zatrzymała się wpół kroku.

No właśnie, okręt! Przecież Dante dał mu wielki okręt, który Ralph ledwo mógł unieść! Z czymś takim trudno by było podróżować; zresztą, kobieta nie przypominała sobie, by zauważyła ten przedmiot podczas poszukiwań. Więc gdziekolwiek Ralph był, miał ze sobą tę drewnianą zabawkę!

Chciała to powiedzieć Dantemu, ale nagle usłyszała trzask na górze.

– Ralph? – spytała drżącym głosem. – Ralph, to ty?! Gdzie jesteś?!

Szybko pobiegła po schodach na górę i wpadła do pokoju, jednak nikogo tam nie zastała. Szybko jednak rzuciło jej się w oczy to, czego wcześniej z pewnością tutaj nie było.

Na łóżku chłopczyka stał ten wielki okręt, który w południe dostał od Dantego. Corinne doskonale wiedziała, że wcześniej go tu nie było: zauważyłaby tę charakterystyczną rzecz od razu. To oznaczało, że podczas gdy oni szukali rozpaczliwie Raphaela w całym Derby, ktoś zakradł się do ich domu i podrzucił prezent do pokoju chłopca!

Corinne osunęła się na łóżko, prawie płacząc. Czy to oznaczało, że jakimś cudem ktoś go jednak uprowadził? Albo ona naprawdę oszalała i cała ta historia była jednym, długim snem...

I kiedy tak siedziała, sunąc palcem po szkielecie okrętu, nagle zobaczyła białą kopertę leżącą na pościeli.

– Dante! – krzyknęła. – Dante, chodź tu!

Mężczyzna szybko znalazł się w pokoju Ralpha, pobladły i spięty.

– Co się stało? – spytał słabym głosem; sprawiał wrażenie, jakby już nie mógł znieść kolejnych złych wieści.

– Zobacz, co znalazłam – rzekła płaczliwie Corinne, podając mu kopertę. – Jak myślisz, to od ewentualnego porywacza?

Dante przez chwilę obracał wiadomość w dłoni.

– Trzeba to sprawdzić. – Jednym, szybkim ruchem rozerwał kopertę i wyciągnął z niej kilka kartek.

Corinne złapała głośno powietrze. Cały długi list został zapisany dziecięcym, ale równym i starannym pismem.

– To Ralph... – wyszeptała Corinne. – Rozumiesz, Dante? To od niego... On go napisał!

Oboje pochylili się nad wiadomością, by móc ją przeczytać.

Drodzy Rodzice!

Nawet nie wiecie, jaką radość sprawia mi zwracanie się do Was w ten sposób. Jeszcze nigdy dotąd mnie poznałem kogoś, kogo mógłbym tak nazywać. Pewnie teraz zastanawiacie się, gdzie jestem i co się ze mną dzieje. Mogę Was jednak zapewnić, że tu, gdzie przebywam, jestem tak samo szczęśliwy jak wtedy, gdy spędzaliśmy wspólnie czas przez ostatnie dwanaście miesięcy.

Uważam, że należą Wam się dokładne wyjaśnienia tego, co się działo przez cały ten okres.

Może zacznę od początku. Zapewnie zauważyliście, że nie zachowywałem się jak kilkuletni chłopiec. Niestety, nie jestem dobrym aktorem i chociaż bardzo się starałem, prawie nigdy nie udawało mi się przemienić w prawdziwe dziecko, którym w rzeczywistości nie byłem.

Dlaczego się spotkaliśmy? Otóż nic nie jest przypadkowe, a to, że wybraliście akurat mnie – również zostało wcześniej zaplanowane. Czyż to nie cudowne, że Bóg zawsze daje nam to, czego potrzebujemy? Wy pragnęliście jedynie szczęścia w postaci dziecka; i zobaczcie: Wasze marzenie się spełniło. Mamo, nosisz w sobie córkę, którą z pewnością pokochasz równie mocno jak i mnie.

Tak więc w skórze małego, nieistniejącego, a co za tym idzie – fikcyjnego Raphaela Clarka znajdował się prawdziwy anioł. Dlaczego Bóg wysłał do Was akurat mnie?

Po prostu uznał, że będę najlepszym kandydatem. Zresztą, zostawił moje prawdziwe imię, którym miałem się posługiwać na ziemi, uformował ludzkie ciało i po prostu pozwolił mi działać.

Szybko zauważyliśmy, że Mama od razu mnie pokochała i zapragnęła przygarnąć. Niestety, Ty, Tato, nie dałeś się tak łatwo przekonać, więc Bóg wysłał mi małą pomoc w postaci bezdomnego Jima, którego mieliście okazję poznać znacznie wcześniej, tylko w różnych wcieleniach. Nawet nie mieliście pojęcia, że macie do czynienia z samym Jezusem!

Nie martwcie się, że tego nie zauważyliście. To znaczy, że ten cały misterny plan, który Bóg opracował specjalnie dla Was, udał się. Przez ostatni rok wraz z Jimem staraliśmy się zaprowadzić w Waszym życiu porządek.

Z pewnością zauważyliście, że teraz jest nieporównywalnie lepiej niż rok temu. Cieszę się, że Wasze małżeństwo przetrwało tak ciężką próbę, że udało Wam się pożegnać konflikty i wybaczyć sobie wzajemnie wszystkie przykrości. Niezmierną dumą napawa mnie świadomość, że otworzyliście swoje serca nie tylko na Boga, ale i na zupełnie obce dziecko. Potrafiliście pokochać chłopca z domu dziecka, którego do tej pory nie widzieliście na oczy.

Chociaż byliśmy sobie obcy, to udało nam się stworzyć prawdziwą, kochającą się rodzinę.

Nauczyliście się znosić cierpienie. Pamiętajcie: Bóg nie daje żadnemu człowiekowi takiej troski, której nie jest on w stanie udźwignąć. Wasze życie było przepełnione bólem i śmiercią, a mimo wszystko z naszą drobną pomocą udało Wam się pokonać te wszystkie przeciwności i stanąć na wysokości zadania.

Zobaczcie, co stworzyliście: udany związek pełen miłości i ciepła, o którym zdążyliście zapomnieć, a do którego wróciliście. Nie zapominajcie, że Bóg, chcąc Was wynagrodzić za to wszystko, dał Wam kolejne dziecko. Jestem pewien, że Wasza córeczka, która niebawem się narodzi, będzie wychowana w rodzinie, w której panuje zgoda i harmonia.

Ja sam wciąż nie mogę się nadziwić, jakim szczęściem na co dzień obdarza nas Bóg. Zabrał Wam naprawdę dużo, ale jednocześnie nagrodził jeszcze większymi darami. Gdyby nie Wasza wytrwałość i wzajemna miłość, na nic zdałyby się nasze starania.

Naprawdę jestem szczęśliwy i dumny z tego, że udało nam się osiągnąć kolejny sukces. Pomogliśmy rodzinie złączyć się w jedność, zapomnieć wszelkie urazy, odstawić na bok kłótnie oraz sprawić, że między jej członkami nawiązała się nić porozumienia.

Przykro mi, że nie uda nam się już zobaczyć. Chciałbym zejść jeszcze na ziemię i znowu, chociaż na chwilę, stać się Waszym synem, jednak to niemożliwe. Bóg przygotował mi już kolejne zadanie, które muszę wypełnić.

Nie martwcie się jednak: będę nad Wami czuwać cały czas. Chociaż w świecie ludzi już się nie spotkamy, będę na Was czekać tu, na górze, w Niebie.

Nigdy nie zapominajcie o swoim synu, który – mimo że tak naprawdę nigdy nie był do końca Wasz – starał się najlepiej jak mógł wypełnić pustkę po zmarłych dzieciach. Zapewniam Was, że tutaj Emily i Jason są szczęśliwi i równie niecierpliwie jak ja oczekują Was w naszej cudownej krainie.

Pamiętajcie o Raphaelu Clarku, który starał się zmienić Wasze życie na lepsze, o Jimie, który pojawił się wiele razy: jako tajemniczy staruszek w parku, jako lekarz, jako właściciel sklepu z zabawkami i chyba najważniejsze – jako bezdomny potrzebujący pomocy i odrobiny miłości bliskich, a także o pannie Rosemary, która również odegrała kluczową rolę w tym wszystkim.

Nie zapominajcie o Bogu oraz o szczęściu, jakie Wam podarował poprzez nasze pośrednictwo. Nie traćcie wiary w lepsze jutro. Pamiętajcie, że Bóg zawsze da  nam to, czego potrzebujemy, a jednak nie zawsze to, co chcemy.

Wychowujcie Waszą córkę w miłości i trosce, jednocześnie pielęgnując pamięć o Jasonie i Emily.

Ja będę na Was czekać tu, w Niebie, jednocześnie czuwając i sprawując opiekę nad Wami. Nie traktujcie braku obecności mnie jako kary; to lekcja, którą dostaliście od Boga. Mam nadzieję, że należycie wykorzystacie dany Wam dar: piękną, wspaniałą miłość, jaką się obdarzyliście trzynaście lat temu nad brzegiem Derwentu.

Wciąż się za Was modlę i nigdy nie zapomnę tego, jak wielkim uczuciem mnie obdarzyliście, z jaką troską się mną opiekowaliście. To było cudowne doświadczenie i mam nadzieję, że kiedy już spotkamy się tu, gdzie właśnie przebywam, będziecie pamiętać te niesamowite chwile, jakie razem spędziliśmy.

Nie tylko Wy obdarzyliście mnie pokładem niewyobrażalnej miłości; ja również Was pokochałem. Wiem, że nigdy już nie natrafię na tak cudownych rodziców, jakimi byliście dla mnie przez ostatni rok.

Wzrastajcie w wierze, kochani Rodzice, nie zapominając o wszystkim, co działo się przez ten rok. Będę nad Wami czuwał, obiecuję.

Raphael,

Anioł, który miał najlepszych Rodziców na świecie

PS Okręt Do Nieba zostawiam Wam. Z pewnością jeszcze kiedyś się przyda.

~*~

Pytania?

 .

.

.

Coraz mi smutniej i coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że to opowiadanie nie ma sensu. Najmniejszego.

Następny rozdział już w niedzielę.

Do napisania, Wasza Elif