14. Fabryka zabawek

Nie potrafili ze sobą rozmawiać jak dawniej; zresztą – wcale nie próbowali. Znowu odsunęli się od siebie, ale wtedy nawet Corinne nie miała siły walczyć o ich małżeństwo, które powoli zaczynało się rozpadać.

Z każdym kolejnym dniem było coraz gorzej. Dante znowu rzucił się w wir pracy, a Corinne pogrążała w coraz większej żałobie. Mężczyzna z powrotem przeniósł się na kanapę w salonie, co dodatkowo przybiło kobietę.

Zupełnie stracili ze sobą kontakt. Nie tylko ból po stracie drugiego dziecka tak bardzo ich poróżnił – wróciły wspomnienia związane ze śmiercią Jasona, co również negatywnie wpłynęło na ich związek. Corinne miała wrażenie, że mąż obwinia ją o śmierć Emily; wcale mu się nie dziwiła – uważała, że gdyby obudziła się wcześniej albo wcale nie zasypiała, tylko czuwała przy córeczce, sprawy potoczyłyby się zupełnie inaczej i dziecko by przeżyło.

Nie potrafiła zapomnieć tego uczucia chłodu na swojej skórze. Co noc budziła się zmarznięta i przerażona; nękały ją wspomnienia dotyczące dzieci: fragmenty mózgu Jasona porozrzucane po jezdni, zakrwawiony chodnik, sine usta Emily. Wszystko to pojawiało się w jej wyobraźni przerażająco realistycznie, prawdziwie. Niemal czuła zapach gnijącego ciała zjadanego przez robaki...

Tonęła w swojej beznadziejności. Wiedziała, że ta żałoba kiedyś ją wykończy, ponieważ nie miała w nikim oparcia. Dante zupełnie się od niej odsunął, odciął, nie chcąc mieć do czynienia z dzieciobójczynią. Ona sama miała świadomość, że zawiniła, że zniszczyła to małżeństwo. Dodatkowo statystyki sprawiły, że czuła się jeszcze gorzej: przeczytała kiedyś, że zazwyczaj małżeństwo rozpada się rok po śmierci dziecka.

Oni w takim razie powinni być już po dwóch rozwodach.

Często zamykała się w dawnym pokoju Jasona. Kładła się wtedy na jego łóżku, wdychając wszystkie unoszące się w powietrzu zapachy i wyobrażając sobie, że jej synek wciąż żyje. Potem wyciągała kocyk, w który kiedyś była owinięta Emily, podkładała go sobie pod głowę i rozmyślała nad tym, jak wyglądałaby jej córeczka, gdyby żyła. Pewnie byłaby pulchniejsza, dłuższa, uśmiechałaby się już na widok mamy lub taty.

Niestety, Corinne za każdym razem boleśnie się przekonywała, że jej wyobrażenia nie mają pokrycia w rzeczywistości.

I kiedy wydawało się, że gorzej być nie może, okazało się, że wspólnik Dantego, jego wieloletni, zaufany przyjaciel, to oszust. Stało się to dokładnie trzy miesiące po pogrzebie Emily, w pewien zimny, deszczowy dzień.

Dante wrócił do domu wcześniej niż zwykle, wściekły jak nigdy dotąd. Corinne właśnie przygotowywała obiad i naprawdę mocno się zdziwiła, widząc męża u progu.

– Co się stało? – spytała niepewnie, ale z troską w głosie, podczas gdy Dante cisnął z całej siły swoją kurtkę o podłogę.

Usiadł na podłodze, schował twarz w dłoniach i zaczął głośno płakać, zupełnie jak małe dziecko, które chce zwrócić na siebie uwagę. Kobieta podeszła wtedy do niego, położyła mu rękę na karku i ruchem dłoni kazała mu spojrzeć sobie w oczy.

– Dante, co jest?

To chyba była pierwsza ich prawdziwa rozmowa od dnia pogrzebu małej Emily.

– Ten sukinsyn, Werner... Przez ostatnie lata mnie okradał. Jesteśmy prawie bankrutami, rozumiesz?

– Ale skąd to wiesz?

– Te cholerne gazety... – wykrztusił przez łzy. – A gdy się go o to spytałem, ten zaśmiał mi się w twarz i powiedział, że to prawda! Boże, jaki ja byłem głupi!

I znowu zaniósł się płaczem. Corinne usiadła obok niego i objęła, ale ten odtrącił jej rękę.

Kobieta doskonale wiedziała, że głośny lament jej męża wcale nie jest spowodowany tym przykrym oszustwem; to po prostu była kropla, która przelała czarę. Wszystkie emocje, które do tej pory mężczyzna w sobie chował, właśnie się z niego wydostawały.

– Tak bardzo mi przykro... – wyszeptała Corinne, gładząc męża po włosach. – Dante, porozmawiaj ze mną.

Ale on jej nie słuchał. Skulił się jak małe dziecko i zawył głośno.

– Do cholery, to jest takie przytłaczające! – powiedział po chwili zduszonym głosem. – Emily nie żyje, Jason tak samo, Werner to oszust, a ty... ty...

Zamilkł, jakby nie chciał powiedzieć za dużo.

– A ja?

– A ty tu po prostu jesteś i użalasz się nad tym wszystkim. Ja tak nie umiem, rozumiesz? Chcę zapomnieć, ale nie umiem tego zrobić. A z drugiej strony chcę pamiętać, bo wiem, że nie byłbym tym, kim teraz jestem, gdyby nie to doświadczenie. A jestem teraz parszywym dupkiem, który nawet nie potrafi zadbać o swoją rodzinę. I gadam bez sensu.

– Nie, nie bez sensu – szybko odparła Corinne. – Mówisz bardzo mądrze, ja cię doskonale rozumiem. Przepraszam cię, Dante...

Ale on nic nie odpowiedział; jedynie objął żonę ramieniem i ucałował ją w czoło, jakby chciał jej dać do zrozumienia, że nie ma za co przepraszać. Siedzieli tak na podłodze jeszcze kilkadziesiąt minut, nic do siebie nie mówiąc, ale po raz pierwszy od dawna była to naprawdę przyjemna cisza.

Corinne miała nadzieję, że tamta krótka i emocjonalna rozmowa jakoś ich do siebie zbliży, ale już następnego dnia Dante znowu zaczął ją ignorować, pracując jeszcze więcej i próbując postawić upadającą firmę na nogi.

Ten dziwny stan, w jakim się znaleźli, trwał ponad rok. Corinne wiele razy przełamywała się i próbowała nawiązać normalną konwersację z mężem, jednak prawie nigdy jej się to nie udawało.

W końcu zaczęły się trudne rozmowy o adopcji, urywane jednak w połowie. Kobieta wciąż pragnęła mieć dziecko, jednak Dante bał się bólu, który tak bardzo dał mu się we znaki przez ostatnie lata. Mieli świadomość, że nigdy nie zapomną ogromu tragedii, którą przeżyli, jednak wciąż szukali szczęścia; może trochę zbyt rozpaczliwie, w kaleki sposób, ale każde pragnęło znowu poczuć się po prostu dobrze.

I w pełni zrozumieli to uczucie, gdy pewnego dnia pełni obaw zaparkowali samochód pod „Domem Dziecka panny Rosemary”, chociaż chyba nie byli jeszcze do końca świadomi, w jakim stopniu ten dzień odmieni ich przyszłe życie.

Na początku stycznia, kilka dni przed powrotem Ralpha do domu dziecka, nieoczekiwanie spadł śnieg, pokrywając całe Derby białym puchem. Corinne wyszła z chłopcem na spacer do parku, by mógł pobawić się trochę na świeżym powietrzu, sama natomiast liczyła na odrobinę wytchnienia.

Gdy Raphael biegał beztrosko po parku, naturalnie pod czujnym okiem kobiety, Corinne spacerowała powoli alejkami, myśląc o wszystkim, co się do tej pory wydarzyło.

Od początku wiedziała, że ma do czynienia z niezwykłym chłopcem. Nie znała go za dobrze, ale od razu zauważyła, że był nieprzeciętnie inteligenty, miły i dobrze wychowany. Znał się na ludziach, co od razu powinno spowodować zapalenie się żółtej lampki. Im dłużej się nad tym zastanawiała, tym coraz bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że to nie jest cecha zwykłego ośmiolatka.

Jak mogła wcześniej tego nie zauważyć? Czyżby była tak zaślepiona swoją fascynacją chłopcem, że nie widziała jego niezwykłego wyczucia? Takiego zachowania trudno szukać nawet u dorosłych, a to dziecko wykazywało się niezwykłą dojrzałością...

A nie chciała słuchać Dantego, który wspominał na początku bardzo często, że niepokoi go zachowanie Ralpha. Przecież wszystko się układało, jak trzeba – w końcu znalazła dziecko idealne, które pokochała całym sercem.

Teraz dopiero, gdy wszystkie te emocje nieco opadły, a ona ochłonęła, mogła spokojnie podejść do całej tej sprawy z dziwnym zachowaniem Ralpha.

Zaskoczyło ją nie tylko dobre wychowanie dziecka, nie tylko sposób jego wypowiedzi – zupełnie jakby rozmawiało się z dorosłym! – ale też i niezwykła intuicja. Może nie była to jego bezpośrednia interwencja, ale rozmowy z Raphaelem sprawiły, że jej kontakty z Dantem znacznie się ociepliły. Można by rzecz, że pojawienie się chłopca w ich życiu uratowało to małżeństwo.

– Mamo, mamo, patrz! – krzyknął radośnie Ralph, wyrzucając w górę garść śniegu i okręcając się wokół własnej osi.

Corinne posłała mu szeroki uśmiech.

Przypomniała sobie nagle sytuację, gdy chłopiec wszedł do pokoju Jasona. Wiedział, musiał wiedzieć, że robi coś złego, ale było to wszystko w dobrej wierze. Z pewnością miał świadomość, że to pomieszczenie stało się bardzo ważne dla Corinne po śmierci synka.

No właśnie, miał świadomość. Co od razu sprawiało, że nie mógł być zwykłym dzieckiem. Normalny maluch posłuchałby jej, ewentualnie zrobiłby na przekór i wszedł do pokoju tylko po to, by sprawdzić, jak rodzic zareaguje na takie zachowanie. Ralph nie zrobił jednego ani drugiego. On wiedział, co się stanie. Wiedział, co chciał tym osiągnąć.

To wydawało się wręcz niemożliwe, ale on chciał, by Corinne w pewien sposób zaakceptowała śmierć Jasona., by się z tym wszystkim pogodziła. Był zupełnie świadomy tego, co robił.

A to już klasyfikowało go jako dziecko niezwykłe.

Mało tego – to nie wszystko. Pamiętała doskonale sytuację sprzed Świąt. Nie wiedziała, dlaczego wydawało jej się, że chłopiec oszukuje ją w sprawie Jima. I jeszcze ta rozmowa z Dantem, która potwierdziła jej przypuszczenia. Wciąż zachodziła w głowę, skąd Ralph mógł znać Jima.

Może za bardzo panikowała? Przecież istniała jeszcze możliwość, że po prostu spotkał go wiele lat temu, na przykład na jakiejś wycieczce z domu dziecka. Może Jim wcale nie był bezdomny, tylko po prostu bardzo biedny, może należał do jakiejś organizacji, a dzieciaki z domu dziecka posprzątały mu dom czy zrobiły coś podobnego, i w ten sposób Raphael poznał tego mężczyznę.

Wydawało jej się to niedorzeczne, ale przecież tak właśnie mogło być.

– Mamo, chodź, ulepimy bałwana!

– Kochanie, jest za mało śniegu – odparła spokojnie Corinne, wyciągając rękę. – Chodź, możemy powoli wracać do domu.

No i jeszcze ta cała sytuacja z zabawką. Jakim cudem Ralph zapragnął konia na biegunach – dokładnie taki sam prezent, jaki dostał Jason na swoje piąte urodziny?

Corinne nie wiedziała, czy dziwne zachowanie chłopca powinno ją niepokoić. W końcu może ostatnie wydarzenia trochę ją przytłoczyły – przecież jej życie naprawdę się zmieniło, chyba na każdej płaszczyźnie.

Znowu była mamą. To cudowne uczucie towarzyszyło jej przez cały czas, a nasilało się z każdym razem, gdy miała przy sobie Ralpha. Jej małżeństwo się nie skończyło – wręcz przeciwnie, rozkwitało na nowo. Można powiedzieć, że sama przeszła oczyszczenie; w pewien sposób pogodziła się ze śmiercią dzieci, przestała wciąż się obwiniać o te tragedie, których była świadkiem.

Nagle zaczęła też myśleć o Jimie. Czy jej przeczucia mogą być słuszne i ten tajemniczy bezdomny, którego skądś kojarzyła, tylko nie mogła sobie przypomnieć skąd, i mały Ralph mieli ze sobą coś wspólnego? Mało tego, znali się wcześniej?

– Mamo, dlaczego nic nie mówisz?

Oprzytomniała gwałtownie, słysząc dziecięcy głos Ralpha. Szedł obok niej, trzymając za rękę, i wpatrywał się tymi swoimi okrągłymi oczami dokładnie w jej twarz.

– Przepraszam, zamyśliłam się.

– A o czym myślałaś?

– O wszystkim i o niczym. – Uśmiechnęła się, ale szybko spoważniała. – Ralph, powiedz mi, czy ty znasz tego Jima?

– Tak. Przecież poznałem go na Wigilii – odparł z niewinnym uśmiechem, podskakując wesoło.

To zbiło Corinne z tropu tylko na moment.

– A czy poznałeś go wcześniej?

– Nie. Tylko wtedy, gdy o nim rozmawialiście.

– Ależ kochanie, my o nim nie rozmawialiśmy, a na pewno nie przy tobie – oparła pewnie Corinne, mając nadzieję, że Ralph przyzna się wreszcie do kłamstwa.

– Mamo, przysięgam, że tutaj, na ziemi, nie spotkałem go do tej pory. Zobaczyłem go dopiero wtedy wieczorem, na spacerze.

Mówił tak przekonująco... Poza tym, Corinne chciała wierzyć, że mały wcale jej nie okłamuje. Może po prostu oboje zapomnieli z Dantem o tej rozmowie? Może wspomnieli o tym mimochodem, nie zwracając na to uwagi, a akurat wtedy Raphael to usłyszał i zapamiętał?

– Och, no dobrze. Nie jest ci zimno? – szybko zmieniła temat, gdyż nie miała już siły roztrząsać tego wszystkiego. Chyba po prostu musiała się z tym przespać.

– Nie, nie jest. O, patrz, już jesteśmy w domu!

Przeszli przez ulicę pokrytą cienką warstwą śniegu, a potem weszli do środka, by móc szybko się ogrzać.

– Idź się pobawić, a ja zrobię ci gorącej czekolady i przyrządzę coś do jedzenia, żeby tata nie był głody, kiedy wróci z pracy.

Ralph poszedł na górę do swojego pokoju, gdzie czekały na niego nowe zabawki, zakupione przez małżeństwo już jakiś czas temu. Corinne starała się nie myśleć o całej tej dziwnej sytuacji, którą dopiero zaczęła pojmować. Miała wrażenie, że przeoczyła coś ważnego, coś istotnego.

Dała Ralphowi czekoladę, przyrządziła kurczaka z warzywami; akurat skończyła robić obiad, gdy do domu wrócił Dante, wyjątkowo szczęśliwy i uśmiechnięty od ucha do ucha.

– Dzień dobry, kochanie – przywitał żonę, całując ją w policzek.

– Dzień dobry. Co się stało, że wracasz taki zadowolony?

– Nie uwierzysz, co się stało! – prawie krzyknął Dante i nagle wziął Corinne na ręce. – Moja firma wychodzi na prostą!

– Naprawdę? – ucieszyła się Corinne, gdy Dante postawił ją wreszcie na nogi.

– Miałem spore zamówienie od jakiegoś gościa, który nazywał się Jim Jones czy jakoś tak. Zrobiliśmy mu jakieś pięćdziesiąt koni na biegunach. A wiesz, co jest w tym wszystkim najpiękniejsze? Że napisał w gazecie, że był niezwykle zadowolony z moich usług i że mnie poleca wszystkim szanującym się właścicielom sklepów z zabawkami! I wiesz co?

– No nie wiem, nie wiem.

– Dzisiaj miałem jakieś dwadzieścia telefonów od tych właśnie właścicieli! Rozumiesz to?! Zła passa się skończyła, wreszcie wychodzimy na prostą!

I znowu ją uniósł, całując po twarzy i włosach ze szczęścia.

– Co się stało? – spytał Ralph, który nie wiadomo skąd znalazł się na dole, trzymając pusty kubek po czekoladzie.

– Tatuś jest po prostu szczęśliwy! – zachichotała zarumieniona Corinne.

Dante wziął Ralpha na ręce, by mocno go uściskać.

– Widzisz, synu, czasem tak jest, że los komuś sprzyja. Chyba jakieś niewidzialne anioły nad nami czuwają.

Ralph tylko pokiwał głową, głośno się śmiejąc.

Czuwają nad nami cały czas.

~*~

No, moi drodzy, za nami ostatnia retrospekcja. Teraz skupiamy się na teraźniejszości.

Do napisania, 
Wasza Elif