1. Stara willa

Corinne Whisper grzebała nerwowo w torebce, szukając swojej ulubionej czerwonej szminki. Ze zdenerwowania trzęsły jej się ręce, przez co wysypała na podłogę prawie całą jej zawartość. Mąż Corinne, Dante, jedynie przyglądał się temu z dziwnym uśmiechem, opierając nonszalancko o ścianę.

– Daj już spokój. – Nagle spoważniał. – I tak nie będziesz wyglądać lepiej.

Corinne popatrzyła na niego z wyrzutem. Nie lubiła, gdy Dante tak do niej mówił. W ogóle ostatnimi czasy nie podobały jej się rozmowy, jakie miedzy sobą prowadzili – ten ton, ta złość, której żadne z nich nie potrafiło ukryć.

Corinne powoli dochodziła do wniosku, że ich małżeństwo sypie się, jednak ani ona, ani Dante nie starało się, by spróbować to naprawić. Przecież nie mogą być wiecznie na siebie wściekli z byle powodu, prawda?

Dante wyszedł z ich przytulnego domu, nie próbując nawet przepraszać żony. Nie miał siły na jej humory i to kobiece spóźnianie się z powodu głupiej szminki. Usiadł na drewnianej ławeczce pod ich kamienicą i zapatrzył się na oplatający ścianę budynku bluszcz. Uwielbiał tu przesiadywać, a wszystko przez tę ciszę i widok na pobliski park, który teraz kwitł na zielono.

Corinne, uświadomiwszy sobie, że szminkę zostawiła w samochodzie, usiadła na skórzanej kanapie, schowała twarz w dłonie i cicho zaszlochała. Nic, kompletnie nic się nie układało. Nie pamiętała, kiedy ostatnio rozmawiała z Dantem normalnie, bez jakichś uszczypliwości czy złośliwości. Nie umiała sobie poradzić z tym, że z dnia na dzień ona i Dante odsuwali się od siebie. Skąd mogła mieć pewność, czy w końcu ich małżeństwo nie rozsypie się?

Tylko tracę spokój. Przecież wszystko się ułoży, pomyślała, ocierając twarz. Nie chciała, by Dante widział, jak płacze. On nigdy nie lubił użalania się nad sobą, a w ogóle nienawidził, gdy kobieta płakała, a jemu wypadało ją pocieszać. Corinne pomyślała ze smutkiem, że kiedyś było inaczej. Kiedyś, jeszcze jakieś trzy lata temu, Dante był najcudowniejszym mężczyzną, jakiego znała. A teraz? Co mogła powiedzieć o kimś, kto był zimny i oschły, kimś, kto na każdym kroku rzucał na prawo i lewo uszczypliwymi uwagami?

Tak bardzo chciała, by znowu było jak dawniej…

Wreszcie pozbierała wszystko z podłogi i niemal biegiem dotarła do samochodu stojącego pod domem. Dante jak zwykle siedział na tej swojej ławeczce i wpatrywał się tępo w niebo. Dzisiaj pogoda wyjątkowo dopisała – świeciło słońce i nie zapowiadało się na deszcz.

– Możemy jechać – mruknęła Corinne, wsiadając do samochodu.

Dante bez słowa usiadł na miejscu kierowcy i odpalił silnik. Z piskiem opon ruszyli przed siebie. Żadne z nich nie odezwało się ani słowem, dopóki nie dotarli do centrum Derby. Corinne nie wytrzymała napiętej atmosfery i spytała cicho:

– Co z nami będzie?

Twarz jej męża nagle pociemniała. Corinne zdawała sobie sprawę, że takie pytania drażniły jej męża, ale jak mieli sobie poradzić z nawarstwiającymi się problemami, gdy żadne nie chciało poważnie porozmawiać? A kiedyś trzeba było zadać trudne pytanie; lepszego momentu i tak by nie znaleźli.

– Dante, spójrz na mnie – powiedziała stanowczo Corinne, ale czuła, że za chwilę się rozpłacze.

– Nie wiem, czy zauważyłaś, ale nie mogę. Prowadzę.

Corinne zacisnęła usta.

– Cholera, jeśli masz się tak do mnie odnosić, to najlepiej się nie odzywaj.

I znowu milczenie. Corinne zdawała sobie sprawę, że rani męża, ale co miała poradzić na to, że tak bardzo się od siebie oddalili? Chciała jedynie być szczęśliwa, tak jak dawniej. Dlaczego nie było im to dane?

Jeszcze kilka lat temu potrafili cieszyć się błahostkami, a teraz? Siedzieli, nie umiejąc spokojnie porozmawiać. Zachowywali się zupełnie tak, jakby się nie znali, a byli małżeństwem ładne dziesięć lat.

Corinne nie tylko się denerwowała, ale też była przerażona. Z każdą chwilą zbliżali się do obrzeży Derby, gdzie znajdował się znany w całym mieście Dom Dziecka panny Rosemary. Corinne jeszcze rano cieszyła się, że pojedzie tam z mężem, ale ta kłótnia, którą przecież zaczęli od błahostki, wyprowadziła ją z równowagi.

– To chyba tam – mruknął Dante wyjątkowo opanowanym głosem, skręcając w polną drogę.

Mniej niż milę dalej stał ogromny dom, na którego widok Corinne dostała palpitacji serca. I pomyśleć, że właśnie tam być może jest jej przyszłe dziecko, które była gotowa pokochać jak własne…

Dante nie podzielał entuzjazmu żony. Zdecydowanie bardziej się niepokoił, gdyż bał się, że nawet jeśli Corinne pokocha jakieś dziecko, to on nie będzie w stanie dać mu szczęścia. Wciąż nie był pewien, czy chce tej adopcji, czy może zgodził się tylko dlatego, że Corinne tak bardzo pragnęła dziecka…

Obydwoje jednak poczuli dziwny spokój, gdy tylko zaparkowali samochód na podjeździe.

– No i już… – westchnął Dante, gasząc silnik.

Corinne westchnęła, odpięła pasy, jednak zamiast wysiąść z auta, zacisnęła kościste palce na swojej torebce.

– Boję się, Dante – nagle powiedziała.

Cały dotychczasowy spokój ją opuścił; na jego miejsce z powrotem przyszły niepokój i przerażenie.

– Ja też – odparł z westchnieniem Dante. – Nie martw się, jakoś pójdzie. No chodź.

Corinne mimowolnie uśmiechnęła się. Dante po raz pierwszy od długiego czasu powiedział do niej… tyle ciepłych słów. I była niemal pewna, że usłyszała w jego niskim głosie, który przecież tak bardzo kochała, troskę i nutę niepewności – zupełnie jakby Dante bał się być dla niej po prostu dobry.

Corinne delikatnie pogładziła jego dłoń, ściśniętą na kierownicy, i wreszcie zebrała się w sobie. Wysiadła z samochodu i popatrzyła uważnie na masywną willę ze szpiczastym dachem, zbudowaną z kamiennych bloków. W oknach wisiały donice z pelargonią, a do ogromnych drewnianych wrót prowadziły kręte schody.

Corinne doszła jakoś na miękkich kolanach do schodów i spojrzała na metalową tabliczkę z napisem Dom Dziecka panny Rosemary. Popatrzyła na Dantego, który powolnym krokiem zmierzał do wrót.

– No szybciej – ponagliła go, pokonując pospiesznie schody.

Przez całe jej ciało przebiegła fala podniecenia i radości; cały stres towarzyszący jej w drodze odszedł w niepamięć.

Dante dalej nie rozumiał, skąd tak nagle wzięła się poprawa humoru Corinne. Przysiągłby, że kilka chwil temu miała ochotę się rozpłakać z przerażenia i nerwów. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego żona była bardzo wrażliwa.

– Jest tu jakiś dzwonek? – spytał.

Corinne pokręciła głową.

– Nie, tylko ta kołatka.

Rzeczywiście, Dante dopiero wtedy zauważył ciężką mosiężną kołatkę w kształcie lwiego łba, przyczepioną do drzwi.

– No co? Pukaj – mruknął.

Dalej nie był pewien, czy dobrze postępują. Czy na pewno on i Corinne byli gotowi na adopcję zupełnie obcego dziecka? Co się stanie, jeśli nie dadzą mu szczęścia? Co, jeśli będą złymi rodzicami? Co, jeśli Dante nie będzie w stanie go pokochać?

Był przerażony. Nie potrafił określić, co tak blokowało go od środka… Co się działo? Dlaczego myśl, że będzie rodzicem, tak bardzo go martwiła? Może znowu okaże się, że jest do niczego…

Corinne zastukała kołatką, czując ścisk w sercu. Cała się trzęsła z dziwnej radości, która wypełniała ją od środka. Czy można być bardziej szczęśliwym?

Drzwi otworzyły się z głośnym skrzypnięciem. Corinne, nieco onieśmielona, niepewnie weszła do zaciemnionego holu. Znalazła się w szerokim korytarzu; na ścianach wisiały stare lampy, a na drugie piętro prowadziły kręte schody, przykryte grubymi chodniczkami.

Corinne omal nie wrzasnęła, gdy zobaczyła za drzwiami zgarbioną staruszkę, która zaczęła zamykać powoli wrota za Dantem. Mimo że Corinne próbowała dostrzec szczegóły lica kobiety, to przez półmrok mogła jedynie stwierdzić, że staruszka ma ostre rysy twarzy i kupę siwych włosów, splecionych w długiego i grubego warkocza, który spływał jej po ramieniu.

– Nazywam się Rosemary Pesye – zaskrzeczała kobieta.

Miała na sobie czarną suknię przypominającą te, które szyto w XIX wieku. W dodatku na szyję zarzuciła szal, który oplatał jej chude ciało niczym kokon. Jej ręce zakrywały obcisłe białe rękawiczki, i mimo to widać było, że jej dłonie są kościste. Corinne i Dante dalej mieli problem z tym, by odczytać wyraz twarzy kobiety. Jakie ona ma oczy? Jaki kształt nosa? I dlaczego uważali ją za staruszkę, skoro nie widzieli jej zmarszczek?

– Zapraszam na górę do mojego gabinetu.

Kiwając się na boki, zaczęła wspinać się po schodach. Corinne i Dante niepewnie podążyli za nią, milcząc uparcie.

– Państwo Whisper, jak mniemam? Pani to…?

– Corinne – wykrztusiła kobieta. – A to mój mąż, Dante.

Staruszka otworzyła pierwsze drzwi na prawo i cała trójka znalazła się w maleńkim gabinecie. Pod dużym oknem stało dębowe biurko i cztery krzesełka. Prawą ścianę od góry do dołu zapełniały półki, po brzegi wypełnione książkami. Corinne znowu poczuła się onieśmielona, jednak odzyskała spokój, gdy panna Rosemary usiadła za biurkiem i wskazała małżeństwu, by zajęło miejsce naprzeciw niej.

– Więc chcą państwo zaadoptować dziecko… Hm, rozumiem. Chłopiec czy dziewczynka?

Corinne popatrzyła na Dantego. Nie omawiali sprawy płci dziecka, ale jej nie zależało specjalnie na tym zależało.

– Syn – odparł powoli Dante. – Chcemy syna.

Corinne nie zaprzeczyła. Jej było to obojętne; cała się trzęsła – tak bardzo chciała już zobaczyć dzieci, a wśród nich to jedno, które pokocha całym sercem, dla którego zostanie matką…

– Dobrze, w porządku… Może zanim podejmą państwo ostateczną decyzję, poznają nasze dzieci? Proszę wypełnić te dokumenty – staruszka wyjęła je spod biurka – i wtedy zejdziemy na dół.

Corinne ciągle drżały palce, więc to niewzruszony i nieco poirytowany podnieceniem żony Dante wypełnił wszystkie potrzebne rzeczy. Z każdą kolejną literką był coraz mniej pewny, czy chce tej adopcji. Wciąż nachodziły go wątpliwości – czy to decyzja ich obojga, czy chęć uszczęśliwienia żony, która tak bardzo pragnęła dziecka?

Gdy wreszcie odłożył długopis, poczuł, jak delikatna dłoń Corinne zaciska się na jego ręce. Zalała go fala ciepła i spokoju, przez co nieco łagodniej spojrzał na to wszystko – przecież od początku ich małżeństwa obydwoje pragnęli zostać rodzicami, więc skąd te nagłe wątpliwości? On też chciał zostać tatą, i mimo że bardzo się bał, to jednak z pomocą Corinne…

A niech to – zaczął się robić sentymentalny…

– Teraz przejdziemy do bawialni – stwierdziła rzeczowym tonem staruszka, podnosząc się i żwawo jak na swój wiek drepcząc w kierunku schodów, które prowadziły na dół.

Corinne uśmiechnęła się do męża, czując, jak od środka rozpiera ją radość. Nie mogła uwierzyć, że za kilka chwil zobaczy dziecko, które wkrótce u niej zamieszka, które będzie nazywać ją mamą, będzie kochać… Och, czyż to nie było cudowne? To uczucie, które sprawiało, że czuła się lekka jak motyl i miała ochotę krzyczeć z radości?

Dantego jednak z powrotem nawiedziły wątpliwości, a wcześniejszy spokój odszedł w niepamięć. Nie miał siły na jakikolwiek uśmiech czy chociażby inny sposób na prezentację wymuszonego optymizmu. Czy tak już zawsze będą wyglądać?

Ona – szczęśliwa i uśmiechnięta, ale za to cholernie wrażliwa. I on – ponury, cichy, nieprzyjemny i wciąż niepewny.

Czy nadawał się na ojca? Co, jeśli znowu popełni błąd? Co, jeśli znowu kogoś pokocha, a ten ktoś odjedzie nagle i bez pożegnania…?

Dante zdusił w sobie jęk i przełknął gulę, która stanęła mu w gardle. Nie mógł pokazać Corinne, że cierpi, bo ona wszystko strasznie przeżywała. Czasem zazdrościł jej tej wrodzonej wrażliwości i troski, ale w tamtym momencie cieszył się, że nie jest w stanie się rozpłakać. On wolał dusić w sobie ból, a nie jak żona płakać i rozpaczać wiele miesięcy.

Zdawał sobie sprawę, że raniło go wiele rzeczy, ale jeśli miałby popadać w depresję przez każde niepowodzenie, każdą troskę…

Wtedy ani on, ani Corinne nie zostaliby małżeństwem, bo wzajemnie by się nie znosili. Oni po prostu się uzupełniali. Corinne o wszystko się troszczyła, zawsze się uśmiechała i potrafiła każdemu wszystko wybaczać. Przez swoją wrażliwość nie umiała sobie poradzić z większymi problemami, jednak wtedy to Dante wkraczał do akcji. On był dla niej podporą, to on się nią opiekował, jak czasem w nocy budziła się z krzykiem, szlochając głośno. To on jej zawsze pomagał, gdy przechodzili obok sklepu z zabawkami, a na wystawie leżał mały pluszowy miś…

Dante bał się, że kiedyś i on się złamie. Co wtedy się stanie? Jak wtedy sobie poradzą?

Nie myśl o tym, skarcił się w myślach. Nie mógł dać się ponieść emocjom. Był dorosły, do cholery, mógłby wykazać się chociaż odrobiną spokoju. Rzadko kiedy płakał i do pewnego czasu był bardzo opanowany. Niestety, powoli stawał się kłębkiem nerwów, przez co ranił Corinne.

Nigdy nie lubił oglądać malującego się na jej ślicznej twarzy rozczarowania czy smutku, ponieważ wiedział doskonale, że to jego wina. Nie wiedział jednak, jak mógłby powstrzymać się przed tymi złośliwościami.

Gdy stanęli przez dwuskrzydłowymi drzwiami prowadzącymi do bawialni, oboje poczuli, jak z powrotem do ich serc skrada się strach. Corinne była pewna, że chce dziecka, ale czy Dante też pragnął tego tak bardzo jak ona? Nie chciała, by robił coś z przymusu, bo przecież nie na tym to polegało. Ale tak bardzo chciała zostać matką…

Panna Rosemary pchnęła drzwi i wszyscy troje znaleźli się w dużym pomieszczeniu, gdzie pachniało kurzem unoszącym się w powietrzu. Przez ogromne okna do bawialni sączyło się ciepłe światło, w rogu stał stary telewizor, a na podłodze leżały zabawki. Dzieci siedziały na dywanie, bawiąc się i śmiejąc. Corinne chłonęła ten widok oczami, starając się wodzić wzrokiem po twarzy każdego dziecka.

Dante stał onieśmielony, słysząc, jak powoli gwar w bawialni cichnie. Wszystkie dzieci obróciły głowy w kierunku nowo przybyłych osób. Na ziemię pacnęło kilka zabawek, a ciszę w pomieszczeniu wypełniły głośne oddechy niektórych osób.

– Proszę wejść – rzekła cicho panna Rosemary, odsuwając się nieco.

Corinne postąpiła krok do przodu na miękkich kolanach. Jej wzrok nerwowo przebiegał po twarzach zebranych w bawialni dzieci.

Najpierw w oczy rzuciła jej się blada twarz przerażonej blondyneczki, która miała na oko siedem lat. Corinne długo wpatrywała się w zielone oczy dziewczynki; z uwagą śledziła bieg grubego warkocza sięgającego małej pasa, po czym zrozumiała, że dziewczynka nie zostanie jej dzieckiem.

Potem natrafiła na chłopca. Miał ciemne włosy i piegowatą twarz, a łokcie pozdzierane. Po policzku biegły mu blizny i szramy, których zapewne nabawił się podczas zabawy. Psotnik, pomyślała Corinne, rezygnując nagle.

Zastanowiła się, czy właśnie tak powinna wybierać dziecko. Sama nie wiedziała, jak to rozegrać. W jaki sposób miała wybrać maleństwo, które pokocha?

I wtedy nagle jej wzrok spoczął na niskim blondynku z okrągłą buzią i wielkimi okularami na nosie, siedzącym przy stole i patrzącym z uśmiechem na Corinne. Jej serce nagle zamarło.

Po wielu miesiącach wreszcie poczuła dotyk szczęścia.

~*~

No i wreszcie skończyłam pierwszy rozdział. Szczerze powiedziawszy, bałam się, że zejdzie mi dłużej pisanie tego wszystkiego, ale jakoś się udało.

Wow, pierwszy rozdział, a ja już mam aż czterech obserwujących *.*. Czuję się fajna dobrze jak na tę pogodę.

Następny rozdział ukaże się pod koniec października.

Liczę na szczerze opinie. Do napisania.

Elif