5. Farby

Corinne nawet nie przypuszczała, że kiedyś spotka kogoś tak wspaniałego jak Dante. Do tej pory niespecjalnie interesowała się chłopakami; owszem, jak każda nastolatka przeżyła kilka zauroczeń, jednak chyba jeszcze nigdy nie miała miękkich kolan na widok jakiegokolwiek chłopaka.

A Dante? Dante był z pewnością wyjątkowy. Miły, uprzejmy, sympatyczny.

Nie sądziła, że po pierwszej randce spotkają się jeszcze raz. Ani że po drugiej będzie kolejna. W ogóle nie myślała, że z jakimś mężczyzną wytrzyma dłużej niż tydzień. A jednak jakieś tam cuda się zdarzają.

Od śmierci taty nigdy nie była tak szczęśliwa. Chyba do tej pory nie uśmiechała się tak często jak ostatnio ani nie wyczekiwała żadnego chłopaka.

Widywali się niemal codziennie, przeznaczając cały czas na długie rozmowy o wszystkim i o niczym. Powoli, bardzo powoli się poznawali, stopniowo, kawałek po kawałeczku. Corinne zdumiewała delikatność Dantego i to, że szanował ją i na nic nie naciskał. Nie wymagał tego, by od razu zaczęli ze sobą chodzić. Pozwalał, by to wszystko toczyło się w odpowiednim tempie, tak jak kiedyś wymarzyła sobie Corinne.

Dziewczyna chciała przeżyć swoją pierwszą miłość bez pośpiechu i była niezmiernie wdzięczna Dantemu, że to uszanował.

Dante tak pochłonął jej myśli, że prawie nie zauważyła, że skończył się czerwiec, a zaczął lipiec, i wreszcie mogła poszukać jakiejś sezonowej pracy, przy okazji odpoczywając od nauki.

Niemal codziennie widywała się z Dantem, zazwyczaj w „Caelum”. Dużo ze sobą rozmawiali, a Corinne była naprawdę szczęśliwa, bo poznawała kogoś, kto był jej bardzo bliski i nie zrażały go jej nieśmiałość i dosyć dziwaczne usposobienie.

Dziewczyna nie do końca rozumiała, jakim cudem po dosyć krótkiej, bo zaledwie miesięcznej znajomości, między nią a Dantem nawiązała się taka nić porozumienia. Aż dziwne, że rozmawiało się z nim niemal tak swobodnie jak z Faith albo całkiem niedawno z tatą.

Dante jednak zrobił coś, czego Corinne nie zauważyła od razu. Nauczył ją, jak cieszyć się z błahostek. Sprawił, że jej twarz coraz częściej rozświetlał uśmiech. Corinne dopiero po pewnym czasie odkryła, ile zrobił dla niej Dante, mimo że dopiero się poznawali.

Powoli, powolutku stawali się przyjaciółmi. Corinne coraz bardziej zaczynała ufać mężczyźnie i czuła, że on również obdarzył ją pewnym kredytem zaufania.

Uzupełniali się, mimo że żadne z nich nie odkryło tego od razu. Dante sprawił, że Corinne wreszcie otworzyła się na świat. Dziewczyna jednak nie pozostawała mu dłużna i namówiła go na rozmowę z rodzicami. Dzięki niej Dante wreszcie zadzwonił do ojca i na umówionym spotkaniu wyjaśnił wiele kwestii.

Oboje coraz bardziej się do siebie zbliżali.

Corinne w końcu zaprosiła Dantego do swojego maleńkiego mieszkania. Do tej pory widywali się albo w „Caelum”, albo nad brzegiem Derwentu, gdzie spotkali się po raz pierwszy.

Pragnęła wprowadzić go w swój świat, pełen tajemnic i skarbów.

Gdy wreszcie usłyszała dzwonek do drzwi, poderwała się do góry i niemal biegiem pokonała odległość dzielącą ją od drzwi. Na widok Dantego jej twarz rozjaśnił promienny uśmiech. Mężczyzna trzymał w dłoni butelkę czerwonego wina i herbacianą różę.

– Dzień dobry. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu.

Corinne wpuściła go do środka.

– Mam dla ciebie niespodziankę – powiedziała. – Włóż to.

I podała mu płaszcz przeciwdeszczowy.

Dante zmarszczył brwi, nic nie rozumiejąc.

– Przecież dzisiaj świeci słońce. Jest piękna pogoda.

Corinne jedynie wywróciła oczami.

– Och, zaufaj mi trochę.

Dopiero wtedy Dante zauważył, że dziewczyna miała na sobie stare ubrania, a na głowie czapeczkę zrobioną z gazety.

– Będziemy malować ci mieszkanie? – spytał z głupim wyrazem twarzy.

Corinne jedynie zachichotała, kręcąc głową.

– Wkładaj to i chodź do mojego małego królestwa.                

Dante bez słowa narzucił na siebie płaszcz i wreszcie rozejrzał się po pomieszczeniu. Stali w ciasnym korytarzyku, a do kolejnych pokoi prowadziły cztery pary drzwi.

– Dwa pokoje, kuchnia i łazienka – wyjaśniła niemal od razu Corinne, ciągnąc go w kierunku jednego z pomieszczeń.

Gdy dziewczyna pchnęła drzwi i Dante wreszcie znalazł się w przestronnym pokoju, aż przystanął z wrażenia. Znalazł się w pracowni Corinne, czyli wielkim salonie, gdzie znajdowały się płótna, na których dziewczyna tworzyła swoje dzieła.

– To moje królestwo – szepnęła z szerokim uśmiechem Corinne.

Stały tu dokładnie dwie sztalugi, a kilka obrazów było opartych o ścianę. Dante zrozumiał, co planowała Corinne, dopiero wtedy, gdy pokazała mu puste płótno i wyciągnęła kilka puszek z farbami.

– Ile ty masz tych zainteresowań i pasji? – spytał zdziwiony Dante. – Piszesz, malujesz, rysujesz…

– Och, jeszcze wynalazłam popcorn i odkryłam nowy pierwiastek. Nic nowego. – Wyszczerzyła zęby w uśmiechu Corinne.

Dante zauważył pewną zmianę w zachowaniu Corinne. Dziewczyna coraz częściej się uśmiechała i najwyraźniej zapominała powoli o troskach. Dante chciał, by przynajmniej na kilka chwil Corinne przestała myśleć o śmierci ojca i pieniądzach, których powoli zaczynało jej brakować.

Musiał pomóc jej znaleźć pracę. Koniecznie.

– Pomożesz mi w kolejnym obrazie? – spytała Corinne, otwierając pierwszą farbę.

– Jasne – odparł Dante, pocierając dłonie. – Gdzie masz pędzel?

Corinne zachichotała uroczo.

– Jaki pędzel? A po co masz ręce?

I zanurzyła swoje delikatne dłonie w czerwonej farbie.

Dante z dziwnym letargiem patrzył na Corinne, która podeszła do czystego płótna i pomalowała jego kawałek szkarłatnymi dłońmi. Pewnie stałby tak kilka długich minut, gapiąc się na płynne ruchy dziewczyny i jej smukłą sylwetkę, jednak stanowczy głos Corinne sprowadził go na ziemię.

– A ty co tak stoisz? Przecież miałeś mi pomagać.

Dante zaśmiał się, słysząc stanowczość w głosie kobiety. Zauważył kolejną rzecz: Corinne była przy nim śmielsza niż na początku ich znajomości.

Dlatego z szerokim uśmiechem na twarzy otworzył zieloną farbę, zanurzył w niej wielkie dłonie i odbił na płótnie kontur swojej ręki.

– A może namalować serce? – zastanowiła się na głos Corinne.

– Jasne, dlaczego nie. Wyglądałoby to na pewno oryginalnie – przyznał Dante. – Możemy jeszcze pochlapać…

Przerwał, bo Corinne zaśmiała się głośno.

– Co? – spytał.

– Jaki zaangażowany – mruknęła z zalotnym uśmiechem…

I chlapnęła go czerwoną farbą w twarz.

Nie za bardzo wiedział, co bardziej go zdziwiło – to, że Corinne nagle zrobiła taki śmiały krok, czy to, że już ułamek sekundy później porwał ją do góry, plamiąc jej płaszcz zielonymi smugami farby.

Corinne zaśmiała się głośno, gdy jej nogi zawisły nad ziemią. Silne ramiona Dantego oplotły ją w talii i nieśmiało zamknęły w ciepłym uścisku. Corinne zesztywniała, Dante zresztą też. Oboje spojrzeli sobie w oczy w tej samej chwili i nagle czas się zatrzymał, ich oddechy przyspieszyły, a serca zabiły mocniej.

Dante pochylił się i bardzo delikatnie pocałował Corinne. Zesztywniał, gdy jej długie palce zacisnęły się na jego torsie, a usta łapczywie wpiły się w jego wargi.

Gdy wreszcie odsunęli się od siebie, twarz Corinne oblała się szkarłatem. Oboje długo mierzyli się wzrokiem, stojąc w kompletnej ciszy. Wreszcie Dante odchrząknął i spytał jak gdyby nigdy nic:

– To co? Kończymy ten obraz?

Corinne uśmiechnęła się nagle. Lubiła wracać do tych starych, a mimo to bardzo szczęśliwych wspomnień. Kiedy poznała Dantego? Wydawało jej się, że minęły wieki, a tak naprawdę od tego pamiętnego dnia, w którym tajemniczy mężczyzna zaczepił ją nad brzegiem Derwentu, minęło dokładnie dziesięć lat.

Dziewczyna odłożyła album ze zdjęciami na półkę i usiadła na jasnej kanapie, chowając twarz w dłoniach. Już miała dosyć tych kłótni i nieporozumień. Przecież oboje się kochali; Corinne była gotowa wybaczyć Dantemu wszystko, byleby tylko przestali się sprzeczać o takie błahostki.

Powinna go przeprosić. Za wszystko. Nieważne, czy by jej wybaczył, czy nie, jednak może wtedy przestałyby ją nawiedzać demony przeszłości. Corinne miała wrażenie, że te nieszczęśliwe wspomnienia wysysały z niej chęć do życia i sprawiały, że była coraz bardziej zmęczona tą sytuacją w domu.

Już miała zacząć płakać, zastanawiając się nad swoim życiem, gdy nagle drzwi do domu otworzyły się; to Dante wrócił ze spaceru.

Corinne miała nadzieję, że wreszcie uda im się normalnie porozmawiać. Godzinę temu znowu dali się ponieść emocjom i ich rozmowa skończyła się ostrą kłótnią, a Dante w końcu nie wytrzymał napiętej atmosfery i wybiegł z domu. Co prawda wrócił, ale co, jeśli dalej jest zły i nie ma ochoty na dalsze konwersacje?

Corinne wstała i wyszła na korytarz. Dante jednak nie wyglądał na złego; wręcz przeciwnie – czyżby był skruszony? Jego mina, postawa ciała i dziwny blask w oczach wyraźnie na to wskazywały.

– Przepraszam – nagle powiedział, wyciągając zza pleców ręce.

Corinne wstrzymała oddech, gdy zobaczyła, że Dante daje jej… herbacianą różę.

Uśmiechnęła się najpiękniej, jak potrafiła. I przy okazji uroczo oblała się szkarłatnym rumieńcem.

– Och – jedynie wykrztusiła.

W jednej chwili zarzuciła ręce na szyję męża, całując go czule w policzek. Nie musiał przepraszać, nie musiał jej nic dawać, nie musiał o nic prosić. Ona wybaczyła mu już dawno; nie potrafiła się na niego gniewać, a przynajmniej nie długo.

No i Dante trafił prosto w jej gust – przecież z herbacianą różą wiązało się tyle wspomnień…

– Zachowywałem się jak palant – powiedział wolno Dante, odsuwając się nieco od Corinne. – Przemyślałem wszystko i zrozumiałem, że byłem skończonym kretynem. Proszę, zaadoptujmy Raphaela.

Corinne przygryzła wargę, nie mogąc uwierzyć w to, co usłyszała.

– Musimy zacząć od nowa – szepnął stanowczo Dante, gładząc żonę po policzku. – Zasługujemy na szczęście.

– A Raphael pomoże nam je odnaleźć – uzupełniła Corinne, wtulając się w tors męża.

Czy uda się znaleźć przepis na szczęście?

*

No i jestem. Bałam się, że nie dodam rozdziału w terminie, bo miałam spore problemy z komputerem, ale jakoś się udało.

Wiem, że rozdział długością nie powala, ale... muszę się wziąć w garść i zacząć pisać teksty porządnej długości. 

Następny pojawi się pewnie dopiero w styczniu. Ech, teraz mam masę nauki na konkurs z biologii, więc nie znajduję zbyt wiele czasu na pisanie, a prowadzę jeszcze dwa blogi...

No cóż, koniec marudzenia. Do napisania.