9. Koń na biegunach

Lekarze uznali narodziny Jasona za najprawdziwszy medyczny cud. Przy zagrożonej ciąży ryzyko jakiejkolwiek choroby dziecka jest bardzo wysokie, dlatego wiele osób było naprawdę zdziwionych, że chłopiec nie cierpiał na żadne schorzenie, a Corinne nie miała żadnych powikłań poporodowych.

Kobieta bardzo szybko wróciła do siebie i już po tygodniu wszyscy troje wreszcie mieszkali razem w swoim nowym domu.

Przez pierwsze miesiące znowu czuli smak niesłychanego szczęścia. Owszem, małżeństwo martwiło się tym, że nie będą mogli mieć więcej dzieci, bo kolejna ciąża dla Corinne mogłaby okazać się wręcz wyrokiem śmierci, dlatego starali się zapewnić synkowi jak najpiękniejsze dzieciństwo.

Dante dużo pracował; jego firma szybko się rozwijała, a kolejne sklepy chciały zawrzeć z nim umowę. Corinne z tego powodu rzuciła pracę, by móc zająć się Jasonem.

Oboje byli pochłonięci swym ogromnym szczęściem w postaci wymarzonego synka. Zwłaszcza Corinne, która odznaczała się swoją wrażliwością i emocjonalnością, pilnowała, by dziecku nigdy niczego nie brakowało. Wychowanie Jasona zabrało całą jej uwagę; starała się nie myśleć o tym jednym problemie – nie powinna zachodzić w kolejną ciążę.

Kobieta marzyła o dużej rodzinie; kiedyś zaplanowała sobie, że będzie miała przynajmniej trójkę dzieci. Szkoda, że los tak okrutnie z niej zakpił, bo prawdziwym cudem udało jej się donosić tę jedną ciążę. Żałowała i winiła się za wszystko, dlatego też pragnęła, by Jason i Dante byli szczęśliwi. Co prawda nie byli olbrzymią rodziną, ale najważniejsze, że bardzo się kochali.

Z perspektywy czasu można by dojść do wniosku, że Corinne była książkowym przykładem nadopiekuńczej rodzicielki. Może nie trzymała dziecka pod kloszem, ale spędzała z Jasonem czas w każdej wolnej chwili.

Chłopiec dorastał, a jego rodzice byli naprawdę dumni i szczęśliwi, że mają pod dachem taki skarb.

Jason był grzecznym dzieckiem; nie sprawiał żadnych problemów. Rzadko też chorował, czemu bardzo dziwili się lekarze – w końcu Corinne z trudem donosiła ciążę i istniało spore ryzyko, że chłopiec może mieć osłabioną odporność.

Wychowywanie dziecka było męczące i z pewnością trudne, ale Corinne i Dante bardzo starali się, by mały Jason był grzecznym, kulturalnym chłopcem.

Mnóstwo czasu spędzali w pobliskim parku, gdzie Dante ganiał się z malcem po trawniku, a Corinne siadywała z synem na huśtawce i czytała mu różne książki. Z radością odkryła, że Jason – tak jak i ona – ma pociąg do literatury, więc żywiła nadzieję, że gdy chłopiec nieco podrośnie, będzie mogła dzielić z nim swoje hobby.

Mijały kolejne tygodnie, miesiące i lata, a Jason rozwijał się bez żadnych problemów. Owszem, był pod stałą opieką lekarza, jednak wszystkie badania miał w normie. Z krzyczącego bobasa wyrósł na pięcioletniego blondyna bez dwóch zębów, za to z mnóstwem pomysłów w głowie.

Corinne z radością zaobserwowała, że synek jest nie tylko kreatywny, ale i utalentowany. Może też kiedyś zechce zostać artystą jak mama? Mógłby malować wspaniałe arcydzieła, pisywać świetnie sprzedające się powieści albo chociażby rzeźbić.

Małżeństwo miało nadzieję, że gdy Jason dorośnie, spełni swoje marzenia, a oni nie będą go ograniczać. Chcieli tylko jego szczęścia, bo w końcu oni swoje już dostali.

Gdy chłopiec skończył sześć lat, postanowili sprawić mu urodzinową niespodziankę. Dlatego też Dante przez kilka dni wraz z kolegą z firmy konstruował zabawkę z prawdziwego drewna. Był to koń na biegunach.

Szkoda, że tylko Corinne i Dante widzieli radość w oczach Jasona, gdy malec rozpakował prezent. Ten błysk w oku, szeroki, trochę szczerbaty uśmiech i niekończące się uściski…

– Dziękuję, dziękuję, dziękuję – powtarzał piskliwym jeszcze głosem Jason przez kilka długich chwil, nie wiedząc, czy dalej ściskać ze szczęścia raz mamę, a raz tatę, czy może usiąść już na siodle i udawać kowboja.

Czy mogłoby być coś piękniejszego niż prawdziwe szczęście wymalowane na twarzy jedynego dziecka? Corinne i Dante mieli wrażenie, że Jason zaraz pofrunie na skrzydłach do nieba z tej radości.

Kto by pomyślał, że zwykła zabawka może tak uszczęśliwić małe dziecko…?

Kolejne sekundy, minuty i godziny leciały jak szalone; z każdą kolejną chwilą spędzoną z Ralphem Corinne odnosiła wrażenie, że czas przepływa jej między palcami, przez co ma go coraz mniej na zabawę z chłopcem.

Dlatego też większość czasu razem spacerowali po parku, jedli lody i zwiedzali ciekawsze części Derby. Oczywiście nie obyło się bez wycieczki nad Derwent, gdzie Corinne i Dante wspominali swoje pierwsze spotkanie.

Jednak czas szybko płynął i nim cała trójka zdążyła się obejrzeć, zostały tylko dwa dni do wyjazdu Raphaela do domu dziecka.

Corinne postanowiła, że ze względu na krótki okres wizyty chłopca w ich domu powinna jak najlepiej zaplanować resztę czasu. Dlatego też poprosiła Dantego, by zabrał malca do swojej firmy i pokazał mu miejsce swojej pracy. Miała nadzieję, że ta wycieczka chociaż trochę zbliży do siebie Ralpha i jej męża.

Corinne dalej nie mogła zrozumieć, dlaczego Dante tak bardzo nie lubi chłopca. Próbowała z nim kilka razy o tym porozmawiać, ale ten udawał, że jej nie słyszy, ewentualnie zmieniał gwałtownie temat.

Kobieta domyślała się, że może nie jest jeszcze gotowy. Czy chodziło o to, że Ralph nie jest jego biologicznym synem?

Martwiło ją zachowanie męża. Przecież to właśnie z jej winy nie mogli mieć dzieci, więc to na niej Dante powinien odreagowywać swoje frustracje, a nie na Raphaelu. Chłopiec nie zrobił nic złego, a wręcz przeciwnie – dzięki niemu Corinne poczuła się znowu szczęśliwa.

Mając nadzieję, że Dante jakoś zmieni stosunek do Ralpha, postanowiła wysłać „swoich mężczyzn”, jak nazywała ich w myślach, do pracy męża. Może tam Dante dostrzeże urok malca i wreszcie przestanie być taki zacięty?

Oczywiście z troski o Ralpha zrobiła kilkanaście kanapek, zaparzyła ciepłej herbaty, którą potem przelała do termosu, ubrała ciepło chłopca i kilka minut prosiła Dantego, by był jak najmilszy dla Raphaela. Bała się, że mąż może być nieco opryskliwy, a przecież Ralph to jeszcze ośmioletnie dziecko, które niczemu nie było winne.

Miała jednak szczerą nadzieję, że obaj znajdą wspólny język.

– Dante, błagam, postaraj się – poprosiła raz jeszcze, całując męża na pożegnanie.

Dante pokiwał głową i bez słowa zaprowadził Raphaela do samochodu. Odjeżdżając, pomachał Corinne na pożegnanie.

Przez pierwsze kilka minut w aucie panowała nieznośna cisza. W głębi duszy Dante miał nadzieję, że chłopiec podejmie jakiś temat, ale Ralph milczał jak zaklęty, podziwiając krajobraz za szybą.

– Może włączyć muzykę? – zaproponował w końcu i nie czekając na odpowiedź, nastawił radio na swoją ulubioną stację.

I znowu ta przeklęta cisza. Dante nieco się zestresował, przez co zacisnął mocniej palce na kierownicy. Zauważył z żalem, że przy Corinne Raphael jest bardziej śmiały i otwarty; przy nim bywał raczej zamknięty. Może go wystraszył?

A może Corinne miała rację? Co, jeśli naprawdę był oschły na chłopca? Nie chciał tego, mimo że nie szalał za Ralphem jak jego żona. Owszem, polubił swojego przyszłego syna, jednak potrzebował trochę czasu, by zaakceptować całą tę sytuację.

Jeszcze kilka miesięcy temu było zupełnie inaczej. Mieszkał sam z żoną, i mimo że planowali adopcję, to zazwyczaj wszelkie konwersacje kończyły się fiaskiem. Gdy jednak pojechali do tego domu dziecka, gdy Corinne zauroczyła się Raphaelem, to on… wymiękł.

Nie lubił gwałtownych zmian. Gryzło go jeszcze to, że Ralph nie był jego własnym synem. Pragnął mieć własne dziecko, ale wiedział, że w tej sytuacji to niemożliwe. Corinne nie powinna zachodzić w ciążę ze względu na to, że mogłaby jej nie donosić.

Doskonale pamiętał ciężkie chwile, gdy jeszcze jego żona spodziewała się pierwszego dziecka. Do dzisiaj ściskało go w żołądku na myśl, że mógłby stracić swoją ukochaną. Obiecał sobie, że nie zaryzykuje już nigdy zdrowia Corinne, więc to dlatego postanowili, że spróbują zaadoptować dziecko.

I akurat padło na Ralpha, który siedział w niedawno zakupionym foteliku obok Dantego. Mężczyzna co chwilę zerkał na chłopca, który wciąż bez słowa wpatrywał się w pola rozciągające się za szybą.

– Co lubisz robić?

Aż szerzej otworzył oczy ze zdziwienia. W ogóle nie miał zamiaru otwierać ust, a tutaj podejmuje rozmowę. Cudownie.

– Czytam książki – odparł chłopiec, odwracając się wreszcie od szyby. – Interesuję się przyrodą. I obserwuję ptaki.

– A masz własną lornetkę?

– Niestety, ale nie. Kiedyś sobie taką kupię, ale jak już będę dorosły i zarobię dużo pieniędzy. Teraz tylko zastanawiam się, kim chciałbym być w przyszłości.

– I do czego doszedłeś? – zapytał z uśmiechem Dante.

– Jeszcze do niczego, ale w przyszłości chciałbym być taki jak ty.

Dante uniósł brwi w geście zdumienia. Nigdy nie sądził, że mógłby zostać czyimś wzorem do naśladowania, jednak gdy usłyszał słowa chłopca, zrobiło mu się cieplej na sercu.

– Dlaczego? – spytał zdławionym głosem.

– Bo po prostu cię kocham, tato.

Dante momentalnie zbladł. Serce zabiło mu mocno niczym dzwon, a niebo runęło na głowę. Przez plecy przeszły mu ciarki, a na rękach pojawiła się gęsia skórka. Musiał powstrzymać się przed gwałtownym naciśnięciu hamulca.

Tak dawno nie słyszał tego słowa. Tato.

Boże, to tak pięknie brzmiało w ustach Raphaela.

– Poza tym, zobacz – dodał z szerokim uśmiechem Ralph – masz ładną kobietę, dom i pracę. W dodatku mama mówiła mi, że jesteś dżentelmenem, a ja chciałbym, by kobiety reagowały na mnie w przyszłości tak jak teraz na ciebie ze względu na szarmanckość.

Dante parsknął śmiechem. Raphael na szczęście rozładował napiętą atmosferę.

– A mogę do ciebie mówić tato? – nagle spytał Ralph, jakby się przejął, że źle postąpił kilka chwil temu, nazywając Dantego ojcem.

– Jasne – odparł ciepło mężczyzna, mierzwiąc jedną ręką włosy swojego przybranego syna.

Nagle ucieszył się, że niedługo Raphael ma zostać jego synem. Może nie biologicznym, ale jednak synem. I poczuł dumę zalewającą jego serce, gdy pomyślał, że już za kilka tygodni będzie nazywać tego blondynka własnym dzieckiem.

Odkrył, że Corinne miała rację – niepotrzebnie z takim dystansem podchodził do całej tej adopcji. Był oschły, nieprzyjemny, a przecież Raphael to naprawdę niesamowite dziecko. Jego żona posiadała pewne wyczucie i wrażliwość, której jemu brakowało. Chyba tylko dlatego nie od razu zaakceptował Ralpha, a na siłę starał się znaleźć byle jaki powód do zmiany decyzji w sprawie adopcji.

Przez resztę drogi jechali w milczeniu, bo Dante ciągle rozmyślał o całej tej krótkiej, ale niezwykłej konwersacji z malcem.

Nazwał go tatą. To takie krótkie, a jednocześnie piękne słowo, którego nie słyszał już wiele lat. Zapomniał, jak cudownie brzmi w ustach dziecka. Dobrze, że Raphael przypomniał mu ten specyficzny rodzaj radości.

Owszem, chłopiec nie był jego biologicznym synem, ale czy z tego powodu zasługiwał na mniejszą ilość miłości niż Jason? Był niewinnym, pokrzywdzonym dzieckiem. Do tej pory mężczyzna się nad tym nie zastanawiał, ale przecież Ralph wychowywał się w domu dziecka. Kiedyś ktoś zranił go równie mocno jak Dantego i Corinne, zostawiając bez słowa wyjaśnienia. Raphael pragnął i szukał odrobiny miłości, którą to właśnie małżeństwo mogło mu zapewnić.

Dante obiecał sobie, że naprawi wszystko. Chyba i on wreszcie pokochał chłopca, mimo że zeszło się z tym znacznie dłużej niż w przypadku Corinne. Ale to nic, nie wszystko stracone, pocieszył się w myśli. Mają przed sobą jeszcze wiele lat. Zdąży wynagrodzić te krzywdy wyrządzone żonie i, jakby nie patrzeć, chłopcu.

Po prostu się zmieni.

Dante zaparkował samochód pod niezbyt okazałym budynkiem. Rosło tu niewiele nagich drzew; jedyną zaletą ponurego miejsca była cisza, gdyż fabryka zabawek znajdowała się z dala od zatłoczonego centrum miasta.

Obaj szybko wyskoczyli z samochodu i biegiem przemierzyli odległość dzielącą ich od drzwi. Nie chcieli zbyt przemoknąć, bo ulewa trwała w najlepsze i wcale nie zapowiadało się na to, by przez najbliższe kilka godzin pogoda uległa jakiejkolwiek zmianie.

W pomieszczeniu pachniało drewnem i wilgocią. Dzisiaj w fabryce był tylko Chris, pracownik Dantego, który i tak już zbierał się do domu. Chłopak przywitał się z szefem, podał rękę małemu Ralphowi, krótko opisał, co udało mu się dzisiaj zrobić, po czym wyszedł bez pożegnania.

Dante zapalił światła i powiesił kurtkę na wieszaku. Raphael rozejrzał się po wnętrzu, a jego wzrok przesuwał się po nieczynnych już maszynach, walających się po podłodze wiórach i drobinkach kurzu tańczących w powietrzu.

– Nic specjalnego. – Dante wzruszył ramionami.

Dostrzegł błysk w oku Ralpha, który podszedł do stojącego w kącie drewnianego pajaca. Dantemu przypomniał się Jason i jego szeroki uśmiech, gdy dostał konia na biegunach…

Zignorował łzy napływające do oczu – od zawsze uważał, że mężczyzna powinien być silny, a niekoniecznie musi okazywać swoje emocje. Płacz był dla słabych, ewentualnie dla kobiet, ale i to niekoniecznie tolerował, bo nigdy nie wiedział, jak można taką dziewczynę pocieszyć.

– Dlaczego tu jest tak mało zabawek?

– Bo nie współpracujemy z dużą liczbą sklepów – przyznał z goryczą w głosie Dante.

– Dlaczego? – Raphael podszedł do figurki anioła, która stała na jednym z drewnianych biurek.

– Och… – westchnął jedynie Dante. Jak można zniechęcić małego chłopca do zadawania niezręcznych pytań? – Po prostu nie produkujemy już tak dobrych i oryginalnych zabawek jak inne firmy.

– To co robicie, skoro jest to takie złe i… nieoryginalne?

– W sumie nic wielkiego. Głównie takie pajacyki, bo nic innego już od nas nie chcą.

– Mała różnorodność – stwierdził iście naukowym tonem Ralph.

W swoich drobnych rączkach cały czas obracał drewnianą figurkę, przypatrując się jej uważnie.

– Kto ją zrobił?

– Ja sam, dawno temu.

– Dla kogo?

Dante poczuł, jak na jego szyi mocno zaciska się niewidzialna dłoń. Rzadko się wzruszał, jednak tym razem…

– Miałem ją dać swojemu synowi.

– Dlaczego tego nie zrobiłeś?

Dante wziął głęboki oddech i otarł szybko łzę spływającą mu po twarzy. Nawet nie zauważył, kiedy pozwolił emocjom wziąć górę nad zdrowym rozsądkiem.

– Po prostu nie zdążyłem.

Dante odwrócił się od chłopca, który kulturalnie udał, że nie widzi, jak jego nowy tata walczy z falami bolesnych wspomnień. Nie chciał sprawiać mężczyźnie przykrości, jednak czasem trzeba stawić czoło przeszłości.

– A zrobiłbyś coś dla mnie? – spytał nagle Ralph, gdy Dante wreszcie jako tako się uspokoił.

– Jasne – odparł zdławionym głosem. – O czym marzysz?

– O dwóch rzeczach.

– Jakich?

– Chciałbym, żebyś zrobił tylko dla mnie drewnianego konia na biegunach.

Dante odniósł wrażenie, że jakiś cichy głosik w jego głowie zaczyna kpiąco się z niego śmiać. To chyba jakiś okrutny, być może niezamierzony żart ze strony Ralpha. A jednak nie, chłopiec patrzył na niego z taką dziecięcą niewinnością, że po prostu to musiał być przykry zbieg okoliczności.

– Jasne – odparł cicho Dante. – Obiecuję, że zrobię dla ciebie konia na biegunach. A ta druga rzecz?

Naprawdę się bał, że chłopiec znowu nieprzyjemnie go zaskoczy, ale zdziwił się, gdy Ralph odpowiedział na pytanie pytaniem:

– A ty co zawsze chciałeś zrobić?

Dante zastanowił się przez chwilę.

– Marzę, by spędzić trochę czasu w wesołym miasteczku, no wiesz, ty, ja i Corinne, bo nie było do tej pory żadnej okazji… A dlaczego pytasz?

– Tak jakoś… – mruknął chłopiec, spuszczając wzrok. – Jeśli uraziłem cię tym koniem, to przepraszam… Nie chciałem.

Aż tak było to po nim widać? Nie, to niedorzeczne, Raphael jest zbyt mały, by tak dobrze odgadywać, co Dante miał na myśli. Mężczyzna zmrużył oczy i zmierzył małego badawczym spojrzeniem.

Odniósł dziwne wrażenie, że ten niepozorny blondynek wie znacznie więcej, niż wraz z Corinne mogliby przypuszczać.

W końcu każdy z nas ma jakieś tajemnice.

~*~

Już po egzaminach ;3. Oczywiście zawaliłam historię, do której nie czuję jakiejś szczególnej mięty, ale pocieszam się językiem polskim (całkiem możliwe 100% ;D), angielskim (cały jeden błąd) i częścią matematyczno-przyrodniczą, z której - na szczęście - byłam zwolniona.

Mam wrażenie, że niezbyt udał mi się ten rozdział. Co prawda nie jest zły, ale jednak... Niektóre zdania są pisane jakby na siłę, chociaż efekt nie jest aż tak straszny. Ocenę zostawiam Wam.

Do napisania :)