2. Pierwsze spotkanie

Czerwcowe słońce delikatnie wychyliło się zza chmur. Od rana zbierało się na deszcz, jednak chmurzyska jedynie straszyły swoim burym odcieniem. Żadna kropla nie spadła jeszcze z nieba, więc wiele osób siedziało nad brzegiem Derwentu, wygrzewając się na słońcu.

Corinne otworzyła „Wichrowe Wzgórza” na odpowiedniej stronie, poprawiła blond włosy, które spadły jej na kartki, i zaczęła czytać. Uwielbiała siedzieć na kamiennych schodkach i słuchać dźwięków miasta. Tutaj, nad Derwentem, wszystko – każdy odgłos, szept czy śmiech – brzmiało znacznie lepiej.

Corinne pamiętała doskonale, jak znalazła to miejsce. Miała wtedy cztery lata i spacerowała po Derby z tatą. Ponieważ właśnie trwała jesień, mała Corinne, przez wszystkich nazywana wtedy Myszką ze względu na wrodzoną nieśmiałość, biegała po parku i szukała złotych liści. Gdy miała schylić się po największy okaz, nagle zawiał wiatr, a wszystkie liście uniosły się do góry i odfrunęły. Myszka pobiegła za nimi i zatrzymała się dopiero na tych kamiennych schodach. Zapatrzyła się na piękny Derwent, płynący leniwie, ciężkie chmury nad miastem i spacerujących ludzi.

Gdy tata wreszcie znalazł swoją małą Myszkę, sam zachwycił się pięknem tego miejsca. To właśnie po Stevenie Corinne stała się tak wrażliwa i delikatna.

Corinne ponad wszystko uwielbiała trzy rzeczy. Po pierwsze – czytanie. Chyba znała na pamięć wszystkie książki z biblioteki taty. Po drugie, uwielbiała malować. Tata zawsze zachwycał się jej obrazami, nawet wtedy, gdy krzywo namalowała jakąś kreskę. To on namówił swoją małą Myszkę na studia w Derby – oboje mieszkali w Little Eaton, niewielkiej miejscowości leżącej na północny-wschód od Derby.

Po trzecie, kochała truskawkowe żelki.

Corinne opatuliła się szczelniej swetrem, ze smutkiem myśląc o tacie. Zajmował się nią całe życie, bo przecież mama Myszki, Elizabeth, zmarła przy porodzie. Wspierał córkę całe dwadzieścia lat, bo potem zginął w wypadku samochodowym.

Corinne bardzo tęskniła za ciepłym uśmiechem taty. Od jego śmierci minęło już pół roku, ale wciąż czuła ból w sercu. Bardzo trudno było jej się przestawić, bo do tej pory to Steven pilnował, by Corinne nigdy niczego nie brakowało. Po jego śmierci Corinne, która z dnia na dzień przestała być nazywana zdrobniale Myszką, sprzedała stary dom i za uzyskane dzięki temu pieniądze kupiła małe mieszkanie w centrum miasta. Ojciec zapisał Corinne w testamencie całe piętnaście tysięcy funtów, które dziewczyna potraktowała jako dofinansowanie jej studiów, a wybrała dwa kierunki – historię sztuki i dziennikarstwo.

Znowu zerwał się silny wiatr i tylko kwestią czasu było to, że zaraz spadnie deszcz. Całe Derby szykowało się na niego od ranka, więc większość ludzi szybko zwinęła swoje rzeczy i pospiesznie opuściła brzeg rzeki.

Corinne znacznie później zorientowała się, że zbliża się burza. Zaczęła pakować swoje rzeczy do płóciennej torby, czując, jak pierwsze krople wody spadają jej na czoło.

– Dzień dobry.

Corinne zastygła w jednej pozie i uniosła głowę do góry. Nad nią stał wysoki i szczupły brunet z kilkudniowym zarostem, trzymając w wielkich dłoniach książkę.

– Widzę, że nie tylko ja jestem maniakiem obserwowania burz.

Corinne spłonęła rumieńcem, szybko wrzucając do torby rozłożone na trawie kartki. Z natury była chorobliwie nieśmiała, więc ani słowem nie odezwała się do obcego mężczyzny.

– Ale pani wygląda na bardzo zdenerwowaną. Co się stało?

Myszka nie lubiła obcych, zawsze się ich bała. Tym bardziej ten nieznajomy mężczyzna – co prawda nieziemsko przystojny, ale jednak obcy – który nagle zaczął z nią rozmawiać.

Corinne bardzo rzadko zwracała na siebie uwagę chłopaków. Co prawda miała długie blond włosy i zgrabną sylwetkę, jednak przez wrodzoną nieśmiałość zawsze ubierała się w pastelowe ciuchy i nigdy nie rzucała w oczy. Znajomi, bardzo zresztą nieliczni, wiedzieli, że drugiej tak opanowanej i cichej dziewczyny nie sposób znaleźć.

– Źle się pani czuje?

– Nie – wykrztusiła wreszcie Corinne.

Ciężko było jej przyznać, że po prostu bała się tego człowieka, mimo że był z pewnością bardzo przystojny.

Deszcz rozpadał się na dobre, z pluskiem uderzając o kamienne schody obok. Krople wody spływały po karku Myszki, która trzęsła się z zimna. Chciała jak najszybciej stamtąd odejść, jednak mężczyzna, jakby przeczuwając zamiary Corinne, zagrodził jej drogę.

– Mogę wiedzieć, jak się nazywasz?

– Bardzo szybko przeszliśmy na „ty” – wypaliła Corinne, spuszczając wzrok. – Nazywam się Myszka – palnęła, nim zdążyła zastanowić się nad tym, co mówi.

– Och… – Mężczyzna uśmiechnął się kpiąco. – To pewnie jakieś nowe imię. Może australijskie?

– Nie! – szybko zaoponowała Corinne. – Tak mnie wszyscy nazywają. – „Wszyscy”, czyli nieżyjący ojciec i sąsiadka ze starego domu, pomyślała dziewczyna z goryczą. – A tak naprawdę nazywam się Corinne.

– Bardzo ładne imię – przyznał nieznajomy. – Dante Whisper.

Corinne znowu zaczęła powoli się cofać. Dziwna nachalność mężczyzny bardzo ją onieśmielała; poza tym przestraszyła się nieco Dantego, który kroczył w jej kierunku.

– Przeziębisz się, Corinne.

Dziewczyna przełknęła głośno ślinę.

– Ja muszę już iść – prawie pisnęła. – Przepraszam. Do zobaczenia.

Prawie biegiem opuściła brzeg Derwentu, a gdy wreszcie zatrzymała się pod drzwiami swojego maleńkiego mieszkanka, poczuła, że puls jej przyspieszył, a kolana kompletnie zmiękły.

I właśnie tak się wtedy czuła. Miękkie kolana i szybkie bicie serca – to właśnie jej towarzyszyło, gdy patrzyła się w niebieskie oczy dziecka. Malec szeroko się do niej uśmiechał, co chwilę poprawiając osuwające się z nosa okulary. Corinne odnosiła wrażenie, że gdzieś już widziała tę twarz, ale kto by na to zwracał uwagę? Odwzajemniła promienny i szczery uśmiech malca, nie potrafiąc oderwać od niego wzroku.

Musiała przyznać, że zauroczyła się tym małym blondynkiem.

– Kto to jest? – spytała się cicho, z trudem odrywając wzrok od dziecka.

– Raphael Clark – odparła spokojnie panna Rosemary. – Ma siedem lat i jest tutaj od urodzenia. Jego matka podrzuciła go tutaj, gdy miał zaledwie dwa dni.

– Och – wykrztusiła Corinne, chcąc coś jeszcze dodać, ale w końcu zrezygnowała z tego pomysłu. – Dlaczego nie bawi się z innymi dziećmi?

Dante delikatnie szturchnął Corinne, jakby dając jej do zrozumienia, że nie powinna zadawać tylu pytań. Kobieta zdziwiła się, że jej męża wcale nie poruszył niesamowity urok malca.

– To dziecko ma dosyć specyficzny charakter. Raphael jest bardzo inteligentny, a sama pani rozumie, że mądre dzieci nie zawsze potrafią się odnaleźć w środowisku – odparła bardzo rzeczowym tonem panna Rosemary.

Corinne znowu spojrzała na Raphaela. Chłopiec wbił wzrok w czubki swoich butów, jakby wstydząc się tego, że tak długo patrzył na nowo przybyłych.

– Mogę do niego podejść?

– Oczywiście – odparła wesoło panna Rosemary. – Widzę, że pan nie jest przekonany. Może da się pan zaprosić na kawę, a panią Corinne zostawimy z Ralphem?

Dante zmierzył żonę wzrokiem, kręcąc głową.

– Nie podejmuj pochopnych decyzji, Corinne – ostrzegł ją i wycofał się za panną Rosemary.

Corinne zebrała się w sobie i na miękkich kolanach zaczęła iść w stronę Raphaela. Cały czas w głowie starała sobie poukładać wszystkie myśli, jakie jej się nasuwały. O czym może porozmawiać z obcym siedmioletnim chłopcem?

Natychmiast zapomniała o swoich zmartwieniach, gdy Raphael wstał i żwawym krokiem podszedł do Corinne, przez co kobieta dostała nie tylko palpitacji serca, ale i ataku duszności. Dziwiła się, że ten mały chłopiec wywołał w niej tyle emocji.

– Cześć. – Pochyliła się w jego stronę. – Jestem Corinne. – Wyciągnęła w jego kierunku dłoń. – Chciałbyś się ze mną gdzieś przejść?

Boże, co za głupie pytanie, pomyślała natychmiast. Najpewniej przeraziła to dziecko tak nachalnym i szybkim pytaniem. Gdzie podziały się te stalowe nerwy, które miała jeszcze w gabinecie panny Rosemary?!

Strasznie trzęsły jej się ręce. Corinne wydawało się, że Raphael to dostrzegł, ale nie dał tego po sobie poznać. Zresztą, czy to ważne, skoro zaskoczyła to małe dziecko takim dziwnym pytaniem? Mimo wszystko malec nie wydawał się być speszony czy wystraszony; wręcz przeciwnie, uśmiechnął się szerzej.

– Oczywiście, proszę pani, z miłą chęcią – odparł Raphael. – Może przespacerujemy się wokół domu? Dzisiaj jest bardzo pogodnie, nieprawdaż? – Delikatnie ujął dłoń Corinne i musnął lekko ustami wierzch jej dłoni.

Corinne zaśmiała się nerwowo, zszokowana taki zachowaniem siedmioletniego dziecka.

– Dżentelmen? – spytała. – Uroczy jesteś.

– Nazywam się Raphael Clark, ale chciałbym, żeby mówiła mi pani Ralph.

Rzeczywiście, dziwne dziecko, pomyślała Corinne. Zdziwiła się też, że Raphael miał na sobie szyty na miarę garnitur, a w ręku walizeczkę. Wyglądał jak mały pan profesor, przez co wzbudził w niej jeszcze większą sympatię.

– Jasne. – Corinne wyszła na korytarz i poprowadziła malca na zewnątrz. – Miałeś rację, dzisiaj jest pięknie.

Jak to się stało, że dopiero teraz, ściskając małą rączkę Raphaela, dostrzegła, że na bezchmurnym niebie świeci słońce? W dodatku ten zapach lasu, który rósł kilkanaście metrów dalej… Dlaczego go wcześniej nie zauważyła?

– Nie wiem dlaczego, ale wydaje się pani być smutna. Jeśli mogę spytać, co się stało?

Corinne pokręciła głową, uśmiechając się delikatnie do Raphaela. Mały nie tylko był inteligentny, ale i spostrzegawczy.

Aż wstyd, że siedmioletnie dziecko dostrzegło coś takiego. Przecież to musiał być jej szczęśliwy dzień; nie mogła dać się wspomnieniom, które mimo upływającego czasu wciąż do niej napływały.

– Zdaje ci się – mruknęła, ale wyczuła, że Ralph nie dał się nabrać.

– O czym chciałaby pani porozmawiać?

Corinne nagle zdała sobie sprawę, że zabrała dziecko na pogawędkę, której nawet nie zaplanowała. Najzwyczajniej na świecie wyprowadziła Raphaela na dwór, by zastanawiać się, o czym mogłaby z nim porozmawiać.

Jaka idiotka, pomyślała zawstydzona.

Na szczęście Raphael domyślił się, że Corinne nie miała pomysłu na rozpoczęcie konwersacji, więc puścił jej rękę i usiadł na drewnianej ławeczce.

– Widzi pani tamtego ptaka? – spytał, wskazując na siedzącego na płocie wróbla. Corinne w życiu nie dostrzegłaby czegoś tak małego i nieistotnego.

– Widzę. – Zajęła miejsce obok Ralpha.

– Taki mały wróbelek potrafi żyć nawet dziesięć lat. Niesamowite, prawda? – spytał, uśmiechając się do Corinne.

– Tak… – wydukała Corinne. – Skąd to wiesz?

– Czytam dużo książek – odparł, otwierając walizeczkę, którą wciąż trzymał w ręku, i wyjął „Wichrowe Wzgórza”.

Corinne na moment zastygła w jednej pozie.

– Przecież masz dopiero siedem lat… Czytasz takie poważne książki? – zdziwiła się.

– Tak – odparł cicho Raphael, jakby wstydząc się tego. – A pani lubi czytać książki?

– Tak, uwielbiam… W domu mam małą bibliotekę, wiesz? – Corinne postanowiła ciągnąć dalej ten temat. – Jaka jest twoja ulubiona książka?

– Chyba jeszcze takiej nie mam… Ale zapewne kiedyś znajdę odpowiednią. A pani? Ma pani swoją ulubioną?

Corinne zamyśliła się, próbując przypomnieć sobie jakąś dobrą książkę.

– „Kosogłos” – odparła po chwili. – Bardzo brutalna, przez co nie mogłam spać przez trzy noce.

– Hm, słyszałem o niej – mruknął Raphael. – Do tej pory jej nie czytałem, ale z pewnością kiedyś to uczynię.

Corinne dziwił język chłopca. Był taki… wyszukany, poważny. Raphael był doprawdy dziwnym siedmioletnim chłopcem, którego pasjonowały książki. Inteligentny, bystry, spostrzegawczy… I uroczy.

Kobieta była w stu procentach pewna, że ten chłopczyk, który powodował w jej przypadku palpitacje serca, będzie idealnym synkiem.

Wiedziała, że muszą z Dantem go zaadoptować.

Pokochała Raphaela od pierwszego wejrzenia.

~*~

No cóż, udało mi się napisać wcześniej, niż planowałam, więc rozdział jest już teraz. Kolejny pewnie dopiero w listopadzie.

Zadano mi pytanie, czy planuję wpleść tutaj wątki fantastycznie. Oczywiście, w końcu jest to opowiadanie psychologiczne z elementami low fantasy. Nie ma co się spodziewać nie wiadomo jak długich opisów, gdyż u mnie wszelakie fantastyczne aspekty są ukryte i dyskretne, bo takie jest założenie. Wszystko okaże się pod koniec opowieści. Nie wiem, czy ktoś zauważył, że wątek fantastyczny pojawił się już w pierwszym rozdziale. Był to moment, w którym ani Corinne, ani Dante nie potrafili określić, jak dokładnie wygląda panna Rosemary. Opowiadanie właściwie będzie naszpikowane czymś takim, więc proszę uważnie się wczytywać.

A, i imię dziecka również nie jest przypadkowe.

Do napisania, Wasza Elif.