8. Za zamkniętymi drzwiami

       Corinne i Dante pragnęli mieć dziecko.

Niedługo po tym, jak wprowadzili się do własnego, znacznie większego domu na obrzeżach Derby, Dante podpisał kolejne umowy ze sklepami, a Corinne zaczęła pracować na cały etat w jednej z bibliotek.

To właśnie wtedy, pół roku po ślubie, postanowili powiększyć rodzinę.

Jednak nadeszło to, czego oboje tak bardzo się obawiali – prawdziwe problemy, z którymi po tylu latach sielanki przyszło im się zmierzyć. Dość szybko okazało się, że Corinne będzie miała problem z zajściem w ciążę. Tak przynajmniej powiedział lekarz, gdy po kilku miesiącach starań testy wciąż wskazywały tylko jedną kreskę.

Z każdym kolejnym tygodniem małżeństwo powoli traciło nadzieję, że w ich życiu pojawi się dziecko. Dlatego, gdy po roku starań Corinne z niezmiernym szczęściem powiedziała Dantemu, że spodziewa się dziecka, oboje omal nie oszaleli ze szczęścia. Lekarze uznali ciążę Corinne za prawdziwy cud.

Niestety, dziewczyna źle znosiła ten cały „najcudowniejszy okres w życiu każdej kobiety”. Już na początku okazało się, że ma anemię, a w czwartym miesiącu trafiła do szpitala. Okazało się, że ciąża jest zagrożona i istnieje niewielka szansa na uratowanie życia malca.

Przez kolejne tygodnie małżeństwo żyło w ciągłym strachu. Dante, bardzo przejęty całą tą sytuacją – zdrowiem żony i nienarodzonego jeszcze dziecka – starał się uśmiechać przy Corinne. Bał się, tak bardzo się bał, że straci ich oboje.

Kobieta również martwiła się o dziecko. Skwapliwie wypełniała każde polecenie lekarza: nie wstawała bez potrzeby, jadła i piła tylko o określonej porze, dzielnie znosiła kolejne badania i przyjmowane lekarstwa; starała się również nie denerwować.

Oboje żyli w ciągłym strachu, chociaż starali się tego nie okazywać.

Lekarz uspokajał ich, mówiąc, że jeśli uda utrzymać się ciążę do siódmego miesiąca, to wtedy dziecko ma sporą szansę przeżyć po przedwczesnym porodzie. Dlatego też cały swój czas Corinne spędzała w szpitalu, przykuta do łóżka, podczas gdy Dante pracował, starając się nie myśleć o całej tej cholernie trudnej sytuacji.

Czuł się winny i bezsilny. Zawsze sądził, że będzie opiekował się Corinne i nie pozwoli nikomu jej skrzywdzić. A w tamtej sytuacji nic nie mógł zrobić – może jedynie przyglądać się temu wszystkiemu z daleka i po prostu czekać.

Bardzo się bał i niemal przez cały tamten naprawdę ciężki okres chodził przybity. Czasem jednak zdarzały się momenty radości, tak zwane okruchy szczęścia – gdy na bladej twarzy Corinne pojawiał się szeroki uśmiech, gdy jego żona twierdziła, że czuje się trochę lepiej niż wcześniej, gdy dotykał rosnącego brzucha kobiety i wyczuwał delikatne ruchy dziecka.

Jednak przez przeważającą część tamtych dni nie potrafił przestać myśleć o Corinne i dziecku. Martwił się, tak bardzo, bardzo się martwił. Nawet nie wyobrażał sobie, że miałby stracić choć jedno z nich albo – o zgrozo – oboje. Nie dopuszczał do myśli sytuacji, gdyby dziecko jednak nie przeżyło; znając Corinne, kobieta załamałaby się.

Oboje zdali sobie sprawę, że ich dotychczasowe szczęście najzwyczajniej wyparowało; teraz przyszedł czas na strach, smutek i ból.

Lekarz był jednak dobrej myśli. Gdy udało się utrzymać zagrożoną ciążę do siódmego miesiąca, a badania nie wykazały żadnej choroby płodu, Corinne pozwolono wrócić na kilka dni do domu, jednak pod kilkoma warunkami – nie mogła się przemęczać i powinna jak najwięcej odpoczywać. Ach, i zero gwałtownych ruchów.

Corinne niezmiernie cieszyła się, że po tylu miesiącach w szpitalu wreszcie z powrotem znajdzie się w domu. Dante przez tamten czas przygotował pokój dla dziecka i kobieta była bardzo ciekawa, jak wygląda.

Gdy tylko zaparkowali samochód pod kamienicą, w której mieszkali, Corinne nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, który zakwitł na jej twarzy. Tak dobrze czuła się w tym miejscu, bo właśnie zaczęła się wiosna, a przyroda powoli budziła się po zimowej drzemce. W dodatku świeciło słońce, co sprawiło, że kobieta czuła się jeszcze lepiej.

Ich dom wyglądał tak samo jak kilka miesięcy temu. Na parterze znajdował się duży, jasny salon połączony z kuchnią, a na górze trzy sypialnie. Corinne wspięła się po schodach i otworzyła drzwi, które wskazał jej Dante.

Pokoik był po prostu piękny. Corinne na moment odjęło mowę. Zobaczyła pomalowane na kremowy kolor ściany, drewniane łóżeczko i ułożone na półce pluszowe misie. Wyobraziła sobie, jak za kilka miesięcy usiądzie w bujanym fotelu, który Dante ustawił w kącie, z dzieckiem w ręku… I będzie mu śpiewać kołysanki, tak jak robił to jej tata, gdy była małą dziewczynką i przez nawiedzające ją złe sny nie mogła spać…

Dante objął żonę od tyłu i pocałował w policzek.

– I jak ci się podoba? Spędziłem w tym pokoju całe dwa tygodnie.

– Jest pięknie… – westchnęła Corinne, odwracając się i obejmując męża. – Bardzo, bardo ci dziękuję…

– Mam coś dla ciebie. Chodź do sypialni.

Corinne z chęcią dała się zaprowadzić mężowi do ich wspólnego pokoju. Szczerze się zdziwiła, widząc, jakie zmiany zaszły podczas jej nieobecności. Dante przemalował ściany na ładny, kremowy kolor. Wymienił wreszcie to skrzypiące, stare łóżko na naprawdę szerokie łoże z tą piękną pościelą. Ach, i herbaciane róże stojące w wazonie na stoliku nocnym.

Być może to przez burzę hormonalną, a być może przez coś innego – Corinne po prostu rozpłakała się ze szczęścia. Od tak dawna nie uśmiechnęła się szczerze, z radością. Ostatnie miesiące były dla małżeństwa bardzo trudne, ale wtedy, gdy stali w ich własnej sypialni, obejmując się z czułością, byli po prostu… szczęśliwi. Mieli nie tylko siebie, ale i małą istotkę, która już niedługo miała przyjść na świat.

Niestety, w nocy Corinne znowu gorzej się poczuła i musiała wrócić do szpitala. Znowu nadszedł czas oczekiwania na wiadomości, czy dziecko przeżyło. Gdy się okazało, że wszystko – na szczęście – w porządku, małżeństwo odetchnęło z ulgą.

Lekarz przez kolejne tygodnie powtarzał, że ciążę trzeba jak najdłużej podtrzymywać. Gdy tylko uda się dobrnąć do dziewiątego miesiąca, to wtedy dziecko prawie na pewno przeżyje.

Tamte dni były zasnute czarnymi chmurami, okropnymi wspomnieniami, do których Corinne i Dante nie chcieli wracać. Ten strach, to napięcie, ten cholernie trudny okres czekania na kolejne wyniki badań i ciągła troska o nienarodzone dziecko – to wszystko sprawiło, że Corinne niemal wciąż płakała, a Dante pracował całymi dniami, by nie myśleć o chorobie i widmie śmierci, które wisiało nad jego żoną i maleństwem.

Na szczęście ciążę udało utrzymać się aż do dziewiątego miesiąca. Trzydziestego czerwca, dwa lata po ślubie, na świat przyszedł Jason Whisper, pierworodny syn Dantego i Corinne.

Pogoda tego dnia wyjątkowo dopisywała. Lato powoli się kończyło, jednak było ciepło i słonecznie. Dante szedł szybkim krokiem przez okazały ogród, nie zwracając uwagi na piękno pogody. Kolejna firma rozwiązała kontrakt z jego zakładem. Jak tak dalej pójdzie, będzie musiał zamknąć fabrykę.

Nawet wolał nie myśleć, co będzie potem. To przecież on zarabiał na rodzinę; Corinne nie pracowała już jakieś osiem lat.

– Dzień dobry, panie Whisper.

Prawie podskoczył, gdy usłyszał znajomy głos. To był Jim, który właśnie rozwalił się na ławce i wygrzewał na słońcu, uśmiechając się przy tym szeroko.

Widział go dawno temu, bo jeszcze na początku wakacji; teraz powoli zbliżał się wrzesień i mimo słonecznej, wręcz letniej pogody dawało się odczuć, że przyroda powoli przygotowuje się do jeszcze odległej zimy.

– Dzień dobry – mruknął niechętnie Dante, chcąc jak najszybciej dojść do domu, nie tracąc czasu na rozmowy z miejscowym bezdomnym dziwakiem.

– Jak u żony?

Dante wywrócił oczami, czując, że tak szybko nie uwolni się od Jima.

– Bardzo dobrze. – Musiał ugryźć się w język, by nie warknąć „Co cię to obchodzi?”.

Przyjrzał się uważnie Jimowi i nagle odniósł wrażenie, że mężczyzna wygląda… znajomo. Dlaczego dopiero teraz to zauważył? Może wcześniej widział jedynie jasnoniebieskie oczy i gęstą brodę, a teraz… Sam nie miał pojęcia, skąd mogło przyjść to uczucie.

Jim jednak wyglądał nieco inaczej. Dante zapamiętał go jako niskiego, zaniedbanego mężczyznę; teraz jednak ogolił się, chyba nawet umył i nie pachniał już nieprzyjemnie. Nawet założył inną koszulę, ot co – była mniej sprana i nie tak zniszczona jak poprzednia.

– Niech pan siądzie obok mnie. Jeszcze nie gryzę.

Dante nawet się nie uśmiechnął, ale z dziwnym uczuciem usiadł obok Jima. Pewnie jeszcze niedawno w ogóle by tego nie uczynił, jednak tym razem… Coś, co zakłuło go w piersi, jakaś dziwna siła, po prostu zmusiła go do tego.

– Mam propozycję, panie Whisper. Przejdźmy na ty.

– Dobrze. Jestem Dante.

– Jim, ale to już wiesz.

Dante przez moment milczał, nie wiedząc, co powiedzieć. Nawet miał wstać i udać się do domu na ciepły obiad, jednak zatrzymał go głos Jima.

– Lubię podziwiać przyrodę, zwłaszcza kwiaty. Wtedy widzę, że Bóg jednak działa wokół nas.

– Nie wierzę w Boga. – Dlaczego to powiedział?

Nie spodobał mu się początek tej rozmowy. Nie lubił poruszać kwestii religijnych, ponieważ nie był to dla niego zbyt przyjemny temat.

– A dlaczego? – Mimo że Jim nie był nachalny, to najwyraźniej chciał wiedzieć.

– Ot tak, po prostu.

– A żona? Wierzy?

– Chyba tak.

– Chyba?

Dante przejechał dłonią po twarzy. To robiło się już męczące. Nie miał zamiaru z nikim omawiać kwestii swojej wiary. To chyba indywidualna, prywatna sprawa. Nie chciał, by taki włóczęga Jim oczekiwał od niego odpowiedzi na bardzo trudne pytania. Zresztą, nawet się nie przyjaźnili, nie znali, więc dlaczego Jim chciał tyle wiedzieć?

– Kiedyś wierzyłem – zaczął wolno Dante, ważąc uważnie każde wypowiadane słowo. – Ale… Ale mi przeszły te głupoty.

– Co się stało? – spytał Jim, pochylając się w stronę mężczyzny.

Dante spojrzał na bezdomnego i od razu zaniemówił pod naporem jasnoniebieskich oczu Jima. Naprawdę go znał, tylko skąd?

– Skoro Bóg istnieje i chce naszego szczęścia, to dlaczego odbiera nam wszystko, co jest dla nas najważniejsze? – wychrypiał nagle Dante, spuszczając wzrok. Znowu nieprzyjemnie zakłuło go w boku.

Rozejrzał się po okolicy i przypomniał sobie, jak jeszcze kilka lat temu biegał tymi ścieżkami; raz nawet ściągał z jednego drzewa latawiec. Z jednej strony były to bardzo szczęśliwe wspomnienia, z drugiej – niezwykle bolesne. Nie umiał poradzić sobie z przeszłością, która raz po raz dawała o sobie znać.

– Tylko mi nie mów, że wystawia nas na próby, bo to głupota – warknął Dante, widząc, że Jim chce coś powiedzieć.

– Uważam, że należy pokazać, ile jesteśmy w stanie zrobić dla naszego Boga.

– A ja nie. I ci przeklęci księża, pastorzy, kolejni papieże… To żałosne przestawienie, pod którym kryje się tyle cholernych skandali. I nie mów mi, że tak nie jest.

Dante nawet nie zastanowił się nad tym, dlaczego tak szybko i łatwo nawiązał kontakt z Jimem. Jeszcze niedawno nie miał ochoty w ogóle na niego patrzeć, a wtedy z dziwnego powodu potraktował go po prostu jak przyjaciela. Może to jakaś magiczna sztuczka zbliżyła go do tego człowieka?

Dante spojrzał ukradkiem na mężczyznę i nagle odniósł wrażenie, że z jego ciała bije jakaś dziwna siła. I ten blask, który rozświetlał błękit oczu Jima… Dante odniósł wrażenie, że byłby w stanie naprawdę zaufać temu człowiekowi.

Jim rozłożył się wygodniej na ławce, splótł palce na brzuchu i spojrzał w niebo. Uśmiechnął się nagle, spojrzał na Dantego i szepnął:

– Ale przyznasz, że świat, który nas otacza, jest piękny…?

Dante znowu rozejrzał się dookoła. Zatrzymał wzrok na kwiatach, które oblewały promienie słońca, przebijające się przez korony drzew. I dostrzegł matkę spacerującą z małym dzieckiem w oddali. I zauważył małą rudą wiewiórkę wspinającą się po drzewie. I zakochaną parę kilka ławek dalej.

– Być może. Ale nie wiadomo, czy to właśnie zostało stworzone przez Boga.

– Musisz uwierzyć, że tak. Wszystko zależy od ciebie, Dante.

– Chcesz, żebym się nawrócił? – rzucił kpiącym głosem mężczyzna, uśmiechając się złośliwie. Tego jeszcze nie było – nieznajomy cudotwórca. Ha, ha, rzeczywiście, bardzo śmieszne.

– Tak, chcę tego – odparł spokojnie Jim, patrząc uważnie na Dantego. – Wiem, że ciężko ci uwierzyć. Wiele przeszedłeś, w to nie wątpię. Ale może z pomocą Boga byłoby ci łatwiej przebrnąć przez to wszystko? Przecież po deszczu zawsze przychodzi słońce.

– Ach, co za głębia – rzucił kąśliwie Dante, kręcąc głową.

Jim westchnął jedynie, podniósł się i ukłonił.

– Muszę już iść, ale nie martw się, pewnie się jeszcze spotkamy. Do zobaczenia, Dante. Ach, i jeszcze jedna prośba. Miej oczy, uszy i serce szeroko otwarte. Zobaczysz, Bóg działa nawet wtedy, gdy tego nie widzisz.

Dante miał już serdecznie dość tej bezsensownej rozmowy, dlatego nawet ucieszył się, gdy zobaczył, jak Jim, nieco kuśtykając, oddala się w kierunku centrum miasta wąską alejką. Mężczyzna jeszcze chwilę siedział na ławce, analizując rozmowę z Jimem, jednak nie doszedł do tego, dlaczego bezdomny tak bardzo chciał go… nawrócić.

Przypomniał sobie, że Corinne na pewno czeka na męża z obiadem, więc podniósł się, spojrzał szybko przez ramię, by sprawdzić, czy za jakimś drzewem nie czai się kolejny dziwaczny bezdomny, po czym wolno ruszył w kierunku domu.

~*~

Wrzesień przyniósł ze sobą szare chmury, niemal codzienne deszcze i gęste mgły. Mimo takiej paskudnej pogody Corinne niezmiernie się cieszyła. Dwa tygodnie temu dostała telefon od panny Rosemary, która zaproponowała małżeństwu przyjazd Raphaela. Chłopiec mógł spędzić w ich domu cały tydzień. Jak twierdziła panna Rosemary, taka „wycieczka” pozwoliłaby nowym rodzicom i dziecku na lepsze poznanie się. Ponieważ proces adopcji miał trwać jeszcze przez kilka tygodni, o ile nie miesięcy, to kobieta omal nie oszalała ze szczęścia na wieść, że miałaby spędzić siedem długich dni z najcudowniejszym chłopcem, jakiego spotkała.

Od rana nie była w stanie usiedzieć w jednym miejscu. Co chwilę ścierała wypolerowany do błysku wazon lub po raz enty odkurzała dywan. Ugotowała swoje najlepsze danie: pieczeń z warzywami. Od razu pomyślała, że malcowi mogłoby to nie smakować, więc kupiła kilka rodzajów lodów, by móc ewentualnie naprawić swój kulinarny błąd. Gdy jednak doszła do wniosku, że nic nie da się bardziej ulepszyć, po raz trzeci w tym tygodniu poszła sprzątać przygotowany dla Ralpha pokój.

Dante miał pojechać po chłopca, jednak nie zgodził się, by Corinne mu towarzyszyła, twierdząc, że jej euforia jeszcze spowoduje jakiś wypadek. Oczywiście żartował, jednak kobieta doszła do wniosku, że mąż ma rację.

Z niecierpliwością czekała już drugą godzinę na przyjazd Dantego i Ralpha. Wyjęła jeszcze ciepłe ciasteczka czekoladowe z piekarnika, usiadła na kanapie i odliczała kolejne minuty, nie mogąc doczekać się widoku małego blondynka w okularach.

Gdy usłyszała, jak Dante parkuje samochód pod ich domem, poderwała się do góry i wręcz rzuciła do drzwi. Otworzyła je w momencie, gdy Dante chciał włożyć klucz do zamka. Spojrzała najpierw na męża, a potem na Raphaela, który stał obok jej męża, sięgając mężczyźnie zaledwie do pasa.

– Ralph – wykrztusiła jedynie, uśmiechając się szeroko.

Uścisnęła malca i niemal od razu zaprowadziła go do kuchni, w której unosił się zapach czekolady i cynamonu. Mimo deszczu za oknem Corinne była w wyśmienitym humorze. Usadowiła Ralpha na krześle i postawiła przed nim obiad, później kilka warstw naleśników posmarowanych grubą warstwą masła orzechowego, a na końcu podała mu cały pucharek lodów.

– Jak minęła ci podróż? – spytała po raz kolejny Corinne, patrząc, jak Ralph próbuje poradzić sobie z olbrzymią porcją smakołyków.

– Kochanie, nie męcz go – westchnął Dante, całując żonę w czubek głowy.

Oboje nawet nie pamiętali, kiedy ostatnio okazywali sobie czułość. To chyba obecność Raphaela tak pozytywnie wpłynęła na ich relacje.

Gdy po godzinie pałaszowania Ralph stwierdził, że więcej nie da rady już zjeść, Corinne postanowiła zaprowadzić go do nowego pokoju. Chłopiec z ochotą ruszył na górę po schodach, zatrzymując się gwałtownie u progu. Miał przed sobą cztery pary drzwi, z czego jedne, jak wytłumaczył mu Dante, są tymi od łazienki.

– O, to twój pokoik – mruknęła Corinne, wskazując na drzwi po lewej. – Tu jest łazienka, a tu nasza sypialnia.

– A te drzwi? Dokąd prowadzą? – spytał Ralph, wskazując na ostatnie.

Po raz pierwszy tego dnia Corinne spochmurniała.

– Tam nie możesz wchodzić. Nikt nie może.

– Dlaczego? – dopytywał wciąż Raphael.

– Chodź, Dante coś dla ciebie ma – powiedziała Corinne, chcąc jak najszybciej uciąć temat tajemniczych drzwi.

Ralph na szczęście szybko zapomniał o całej sprawie i szybko pobiegł do Dantego. Corinne odetchnęła z ulgą, opierając się o ścianę. Spojrzała na zamknięte drzwi raz jeszcze, wzdychając ciężko. Coś zakłuło ją w sercu, więc szybko zeszła na dół, gdzie czekali na nią Dante i Ralph.

Przez cały wieczór rozmawiali i oglądali kreskówki. Raphael był bardzo rozmowny i mimo że ciągle wyczuwało się jego niezaprzeczalną dojrzałość, zachowywał się jak prawdziwe dziecko – zdradzał to błysk w oczach, gdy bawił się nową lokomotywą, którą kupił mu Dante, gdy pałaszował kolejną porcję lodów, chociaż zdawać by się mogło, że już więcej nie da rady zjeść, i gdy uśmiechał się, a kilku zębów mu brakowało.

W końcu jednak Ralph poszedł na górę, by przygotować się do spania. Corinne i Dante zaczęli sprzątać po wielogodzinnej zabawie z chłopcem.

– I co? Jak Ralph? – spytała ostrożnie Corinne, chowając talerze do zmywarki.

– Jest… bardzo grzeczny – przyznał powoli Dante.

– I tyle? – Corinne złożyła ręce na piersi.

Dante spojrzał na żonę. Musiała się zezłościć, bo jej zwykle blade policzki pokrył rumieniec.

– A co chciałabyś usłyszeć? – westchnął zrezygnowany i nie czekając na odpowiedź, wyszedł z kuchni.

Corinne prychnęła z niezadowoleniem. Niedługo znowu zaczną się sprzeczki, a przecież nie mogli tak się zachowywać, bo w domu był Ralph.

Kobieta postanowiła sprawdzić, czy chłopiec niczego nie potrzebuję, więc weszła na górę. Stanęła na szycie schodów jak wryta, widząc, że Raphaela nie ma w swoim pokoju. Jej serce zabiło mocniej, gdy zauważyła, że drzwi prowadzące do pokoju, gdzie Ralph miał zakaz wstępu, są uchylone.

Wpadła błyskawicznie do pomieszczenia ze łzami w oczach. Stanęła nad Ralphem, który siedział na łóżku i trzymał w drobnych rączkach pluszowego misia. Corinne ze ściśniętym gardłem wyrwała chłopcu zabawkę i odłożyła ją na półkę, wiszącą nad starannie zasłanym łóżkiem. Wzięła się pod boki i wychrypiała spazmatycznie:

– Dlaczego tu wszedłeś?!

Od razu się opanowała, wiedząc, że na dzieci nie powinno się krzyczeć, tym bardziej że Raphael tak naprawdę nic złego nie zrobił. To przecież ośmioletnie dziecko, które nie wszystko może zrozumieć.

Usiadła na skraju łóżka i schowała twarz w dłoniach. Beznadziejna z niej matka.

– Dlaczego nie chciałaś, żebym tu wchodził? – spytał po długiej chwili milczenia Ralph, przysuwając się do Corinne.

Kobieta poczuła, jak jego drobne rączką obejmują ją; Corinne przytuliła delikatnie malca i pocałowała go w czoło.

– Nie chciałam, żebyś coś tu przestawił, coś zmienił…

– Czyj to był pokój?

Corinne westchnęła i otarła łzy cieknące jej po twarzy. Świetnie, jeszcze się kompletnie rozkleiła. Przecież Ralph był za mały, by zrozumieć to wszystko.

– Mojego synka.

– Dlaczego go tutaj nie ma?

– Odszedł. Umarł.

– I co teraz robi? Jeśli jego tutaj nie ma, to gdzie jest?

Corinne spojrzała na rumianą twarz Raphaela. Delikatnie odgarnęła blond grzywkę z czoła i ucałowała go w czubek głowy.

– Teraz jest wśród aniołków.

– Może sam się w takiego zamienił? – spytał Ralph, wdrapując się Corinne na kolana.

– Być może… – mruknęła Corinne, przygryzając wargę. Miała ochotę śmiać się i płakać jednocześnie, sama nie wiedząc, z jakiego powodu.

Ralph objął szyję Corinne i oparł głowę o jej ramię. Najwidoczniej chciało mu się już spać.

– Przepraszam, że tu wszedłem. Nie wiedziałem, że będziesz przeze mnie płakać.

– Nie płaczę – gładko skłamała Corinne, odnosząc jednak wrażenie, że nie nabrała na to chłopca.

– Myślisz, że on tu czasem jest? – spytał raz jeszcze Ralph, sunąc wzrokiem po kremowych ścianach, dębowych meblach i białym dywanie.

– Sądzę, że tak. Opiekuje się nami i wspiera nas, gdy jesteśmy smutni.

– Ciebie też wpiera? – Ralph spojrzał uważnie na Corinne.

– Tak.

– Czyli czujesz jego obecność?

Corinne uśmiechnęła się ciepło do chłopca, wstając powoli.

– Tak – odparła dopiero, gdy położyła Ralpha do jego własnego łóżka.

Raphael jeszcze kilka chwil patrzył uważnie na kobietę, jakby zastanawiając się nad tą rozmową. W końcu jednak wtulił się w poduszkę i powiedział tylko:

– Dobranoc.

– Dobranoc… – szepnęła Corinne, pochylając się, by otulić chłopca grubą kołdrą.

I niech wszystkie anioły nad tobą czuwają…

~*~

Strasznie, strasznie przepraszam za tak długą nieobecność, jednak kompletnie zabrakło mi czasu na pisanie i czytanie Waszych blogów.

Nie podoba mi się ten rozdział. Piszę go cały miesiąc, z przerwami, i... nie, no nie po prostu. Możecie ponarzekać, powypisywać błędy, bo już ich nie widzę, możecie obrzucić mnie błotem - wcale się nie obrażę, bo to chyba najgorszy rozdział całej tej historii. Ale nie martwcie się, poprawię się! :)

Powoli wszystko zaczyna się wyjaśniać; już nie trzymam Was w niepewności :>.

Wasze blogi postaram się nadrobić do końca tego tygodnia, jednak mam trochę zaległości, więc może się to trochę przeciągnąć :(.

Rozdział dziewiąty zostanie opublikowany dopiero pod koniec kwietnia, i to najwcześniej.

Do napisania :)