7. Obrączki

    Po dosyć nietypowych zaręczynach i spóźnionym o kilka dni pierścionku zaręczynowym Corinne i Dante postanowili, że pobiorą się dopiero pod koniec studiów dziewczyny. Dante przez kolejne trzy lata pracował w swojej firmie wraz z przyjacielem, chcąc zarobić na wymarzone wesele.

Oboje często się śmiali, że dłużej byli narzeczeństwem niż parą, bo zaplanowali ślub w czerwcu, dokładnie w trzecią rocznicę ich pierwszego spotkania nad brzegiem Derwentu.

Postanowili, że przez dwuipółletni okres ich narzeczeństwa będą się zachowywać jak dawniej. Jedyną nową rzeczą w ich życiu był skromny, ale zdecydowanie piękny pierścionek zaręczynowy, który dumnie lśnił na palcu Corinne.

Gdy dziewczyna zdała już wszystkie egzaminy, a do ślubu zostały zaledwie tygodnie, zaczęła się niepokoić.

Czy to nie działo się za szybko? Znali się dopiero trzy lata; co prawda, spędzali ze sobą mnóstwo czasu, dużo rozmawiali i planowali swoją przyszłość już od kilku miesięcy, ale Corinne wydawało się, że to toczyło się w zastraszającym tempie.

Bała się, bo była tak bardzo, bardzo szczęśliwa. A co, jeśli los odbierze jej ten uśmiech? Gdy była mała, jej tata mówił, że gdy człowiek jest zbyt szczęśliwy, to Bóg zabiera mu wszystko po kolei, chcąc wystawić go na próbę. A Corinne wiedziała, że ostatnie trzy lata były wręcz utopią. Owszem, martwiła się pracą, egzaminami, sesjami i wszystkim, co było związane z codziennymi sprawami, ale Dante jej pomagał i te „problemy” nie miały znaczenia.

 Jeśli jednak los postanowi z niej zadrwić i zabierze jej wszystko – pracę, marzenia i, co najważniejsze, Dantego, to co się wtedy stanie? Jak sobie poradzi?

Nie chciała mówić Dantemu o swoich wątpliwościach. Widziała, ile serca wkładał w pracę, firmę i ich związek, by wszystko było dopięte na ostatni guzik. A zwłaszcza ich ślub, który nieubłaganie się zbliżał.

Corinne nawet nie przypuszczała, że Dante również boi się przyszłości. Oboje nie mieli pojęcia, jak będzie wyglądać ich dalsze, wspólne życie; przecież nic nie trwa wiecznie, a ostatnia sielanka z pewnością kiedyś się skończy.

Oboje nie byli pewni, jak się zachowają, gdy spotkają ich prawdziwe problemy. Na razie wszystko szło jak po maśle, co dosyć niepokoiło nie tylko Corinne, ale i Dantego. Od kiedy tylko zaczęli się spotykać, każdy problem malał do niewielkiej rangi, a przy okazji ich związek napawał parę niezmiernym szczęściem.

Ostatnie tygodnie przed ślubem minęły na ciągłym planowaniu przyszłości: nowe, większe mieszkanie, dzieci, praca. Narzeczeństwo postanowiło najpierw unormować swoją sytuację finansową, a dopiero później myśleć o powiększeniu rodziny.

Gdy jednak do ślubu zostało kilka dni, Corinne dostała prawdziwej epilepsji. Mimo że aż z Londynu przyjechała do niej Faith, dziewczyna przez większość czasu nie mogła złapać oddechu, bo wciąż nachodziły ją czarne myśli albo okazywało się, że jeszcze trzeba coś załatwić.

Mimo starań przyjaciółki Corinne przez ostatnie dwie noce nie mogła zmrużyć oka. Czy Dante to odpowiedni kandydat na męża? A może wcale jej już nie chce? Może powinni przesunąć datę ślubu?

Miała tyle obaw, gdy z pomocą Faith wkładała białą suknię. I gdy przyjaciółka robiła jej naprawdę ładny makijaż. I gdy czesała jej włosy, by stworzyć jak najpiękniejszą fryzurę na jeden z najważniejszych dni w życiu każdej kobiety. I gdy na miękkich nogach schodziła po schodach do ogrodu, gdzie czekali goście i jej narzeczony.

Dante chyba naprawdę nigdy nie był tak bardzo zdenerwowany. To kołaczące serce, spocone dłonie i nerwowe tupanie… Kiedy tak czekał na Corinne, sądził, że po prostu zemdleje.

Och, jaki to byłby wstyd – zasłabnąć na własnym ślubie. Nie tylko zostałby wyśmiany, ale i narzeczona uświadomiłaby sobie, że przez ostatnie trzy lata spotykała się z istną porażką.

Ten stres związany nie tylko z głupimi myślami, ale też i perspektywą zostania mężem dziewczyny, powoli go wykańczał.

Ale wszystko ustało, gdy zobaczył Corinne.

Od zawsze była piękna. Jej uroda wstrząsnęła nim już podczas pierwszego spotkania. Ale wtedy, gdy kroczyła powoli w długiej białej sukni, z jasnymi włosami upiętymi w misternego koka, z promiennym uśmiechem wymalowanym na nieco bladej twarzy, była… aniołem. Tak, aniołem, którego ktoś zesłał z nieba właśnie dla niego.

Wątpliwości, jakie nawiedzały Corinne i Dantego, niemal od razu wyparowały, gdy ich dłonie się złączyły. To było naprawdę niesamowite – cichy, skromny ślub w gronie najbliższych, w ogrodzie na tyłach domu państwa Whisper. I ten niedaleko płynący Derwent, ciepłe słońce, piękna pogoda, wypełnione napięciem powietrze, szybkie oddechy… Oczekujący na ślub goście, którzy siedzieli na pięknie przystrojonych krzesłach. I udekorowany herbacianymi różami ołtarz…

Ani Corinne, ani Dante nie dali rady zapamiętać ceremonii. Przez większość czasu po prostu trzymali się za ręce, a otrzeźwieli dopiero na słowa przysięgi. Wszystko wypowiadali powoli, świadomi powagi swoich słów.

Corinne drżącą ręką nasunęła na palec Dantego złotą obrączkę. On również to zrobił, tylko mniej nerwowo od kobiety. Oboje uśmiechnęli się do siebie w tym samym momencie.

Gdy jednak wszem i wobec ogłoszono, że są już małżeństwem, po policzkach kobiety spłynęły łzy. Ceremonia trwała tak krótko, a mimo wszystko była piękna i… naprawdę romantyczna. Nie mogła uwierzyć, że od tej chwili jest panią Whisper, żoną najcudowniejszego mężczyzny, jakiego kiedykolwiek poznała. I wiedziała, że już zawsze będzie szczęśliwa przy jego boku.

Oboje nie mogli uwierzyć, że to już. Że teraz zostali połączeni nierozerwalnym węzłem małżeńskim.

Wspólne marzenia i plany wreszcie się urzeczywistnią. Zamieszkają razem, założą rodzinę, będą wspólnie żyć po prostu do końca.

Żadne z nich nie odważyło odezwać się ani słowem do siebie, gdy po kolei przyjmowali gratulacje od rodziny i najbliższych znajomych. Wciąż tylko szeroko się uśmiechali, przyjmując kolejne drobne upominki. Jedyną oznaką, jak bardzo są szczęśliwi z powodu małżeństwa, było to, że ściskali mocno swoje dłonie, nie chcąc za nic przerywać tego cennego dla nich gestu.

Być może bali się, że gdy to zrobią, wszystko wyda się po prostu snem. Cudownym, niezapomnianym snem, ale i tak tylko marzeniem…

Gdy nadszedł czas na pierwszy taniec, wreszcie postanowili porozmawiać. Wystąpili na środek parkietu, wciąż ściskając swoje dłonie. Pogoda tego dnia naprawdę dopisywała – świeciło słońce i wcale nie zanosiło się na deszcz. Corinne położyła dłoń na ramieniu Dantego, oparła się czołem o jego tors i wyszeptała z zachwytem:

– Chyba nigdy nie byłam tak szczęśliwa.

Nagle jednak wyraźnie się czymś zmartwiła.

– Szkoda, że mojego taty tutaj nie ma… – westchnęła.

– Nie martw się – mruknął Dante, całując małżonkę w czoło. – Od tej chwili już zawsze będziesz szczęśliwa. Obiecuję ci to.

Corinne zadrżała, ni to ze szczęścia, ni z zachwytu. Jednak czuła się tak bezpiecznie, tak dobrze… Nawet sobie nie wyobrażała, że Dantego mogłoby zabraknąć w jej życiu. Corinne wydało się, że jego osoba została już dawno wpisana w księgę jej życia.

– Zobaczysz, będzie dobrze. Nie pozwolę cię skrzywdzić.

Słowa Dantego bardzo pokrzepiły Corinne. Była pełna obaw przed ślubem, jednak teraz wszystko malowało się w jasnych barwach. Oboje mieli pracę, niedawno kupili duży dom w uroczej kamienicy na przedmieściach Denver, chcieli powiększyć w niedługim czasie rodzinę, więc co mogłoby stanąć na przeszkodzie ich szczęściu?

– Wiem – odparła Corinne, gdy oboje poruszali się w rytm ich ulubionej, spokojnej piosenki. – Cieszę się, że cię poznałam. Nie wiem, jak by to było, gdyby trzy lata temu na mojej drodze nie pojawił się Dante Whisper… – zaśmiała się lekko.

– Twoje życie nie miałoby sensu. – Dante wyszczerzył zęby w uśmiechu, czując, jak Corinne dyskretnie trąca go łokciem.

– Pomyśl, co ty byś zrobił, gdyby mnie nie było.

I Corinne, i Dante ucieszyli się, że stres związany ze ślubem już całkowicie wyparował. W tamtej chwili napawali się swoją bliskością i świadomością, że już na zawsze będą razem.

Corinne przeglądała właśnie album ślubny. Aż dziwne, że tyle czasu minęło, od kiedy ona i Dante wypowiedzieli magiczne „tak”. Byli małżeństwem piękne dziesięć lat, znali się ponad trzynaście, a mimo to w ostatnim czasie nie potrafili sobie poradzić z kolejnymi problemami.

Kiedyś ich życie wyglądało jak bajka. Byli młodsi i niedoświadczeni. Mimo że pobrali się dość szybko, to Corinne nie żałowała podjętych w tamtym czasie decyzji.

Z ulgą zrozumiała, że ostatnimi czasy było trochę lepiej. Od kiedy w ich życiu pojawił się Raphael, wszystko z powrotem zaczęło nabierać kolorów. Czuła, że jest po prostu dobrze. Może nie idealnie, może nie tak jak na początku, ale nie było porównania między tym, co działo się teraz, a koszmarem, który przeżywali jeszcze kilka miesięcy temu.

Dante zszedł po schodach i pochylił się nad żoną, by pocałować ją w czoło.

– Co oglądasz?

– Zdjęcia – odparła Corinne i sięgnęła nieco drżącą ręką po kolejny album. – Gdzie idziesz? – spytała, gdy zauważyła, że Dante zakłada buty.

– Do pracy. Kolejny sklep chce zerwać umowę – westchnął, przeczesując palcami włosy. – Chcą oryginalności, a nie umiem już stworzyć takich rzeczy, jak kiedyś. Chyba po prostu się wypaliłem…

Od kiedy dwa lata temu na jaw wyszły przekręty wspólnika Dantego, firma mężczyzny podupadła. Nie chodziło tylko o złą opinię, ale też i brak, jak to mówili inni, kreatywności w pracach Dantego. Co roku chcieli inne modele drewnianych zabawek, a Dante nie umiał wykonać czegoś nowego.

Corinne też nie miała pomysłu, co nowego można zrobić. Mimo że teoretycznie była artystką, to na zabawkach kompletnie się nie znała.

Nie rozumiała także, dlaczego kolejne firmy rozwiązywały umowy z zakładem Dantego. Który sklep z zabawkami nie chciałby handlować ręcznie robionymi figurkami? A jednak, wystarczyła wiadomość w jednej z lokalnych gazet o oszustwach przyjaciela Dantego, z którym mężczyzna założył firmę, by kolejne sklepy wycofywały ich produkty.

Corinne chciała pomóc mężowi, ale nie wiedziała, w jaki sposób mogłaby to zrobić. To na jego barkach spoczywała teraz nie tylko przyszłość firmy, ale też i całej ich rodziny. Corinne nie pracowała, więc to Dante zarabiał na życie.

Kobieta chciała wrócić do pracy – zawsze marzyła o otwarciu własnej księgarni, jednak nigdy jej się to nie udało. Czasem rozmawiali o jej życiu zawodowym, jednak zazwyczaj Dante twierdził, że to on jest głową rodziny i jego sprawą będzie ich utrzymanie. Twierdził, że Corinne powinna zająć się domem.

Jakim domem, skoro na razie nie mają dzieci?

Uśmiechnęła się na myśl, że być może już niedługo w ich domu znowu zabrzmi dziecięcy śmiech. Raphael był najlepszą rzeczą, jaka mogła ich spotkać. Kobieta zauważyła, że Dante powoli, powolutku zaczął przekonywać się do Ralpha.

Corinne niezwykle to cieszyło. Nawet nie chciała myśleć, co by było, gdyby Dante nie pokochał Raphaela.

Kiedy za mężem zamknęły się drzwi, kobieta z bijącym sercem spojrzała na album, który spoczywał na jej kolanach. W końcu wzięła głęboki wdech i otworzyła go na losowej stronie.

Nie lubiła oglądać zdjęć, przynajmniej nie od jakichś kilku lat. Zdjęcia to zapisane wspomnienia, a Corinne starała się ich do siebie nie dopuszczać.

Jednak tym razem nie wytrzymała i z niewiadomego powodu wyciągnęła z dna szafy, która stała w sypialni małżeństwa, kilka albumów. Wiele wspomnień ją bolało, ale wiedziała, że przed przeszłością nie da się szybko i na długo uciec.

W końcu zebrała się w sobie i spojrzała na jedno ze zdjęć.

Zerkał na nią pięcioletni, jasnowłosy chłopiec. Uśmiechał się od ucha do ucha – był naprawdę szczęśliwy. Miał ciemne oczy, drobny nosek i zarumienione z przejęcia policzki. Corinne doskonale pamiętała, jak radosnym był dzieckiem.

A ona pozbawiła go najcenniejszej rzeczy, jaką posiadał.

Zamknęła z trzaskiem album i po raz pierwszy od wielu tygodni pozwoliła sobie na płacz. Nie chciała już w kółko sobie powtarzać, że trzeba wziąć się w garść i przestać okazywać słabość; wiedziała, że jest zbyt wrażliwa, by nie przeżywać wszystkiego od nowa.

Nie dziwiła się, że Dante jej nienawidzi. Ona też pewnie byłaby wściekła, gdyby ktoś w tak bestialski sposób zabrał jej jedną z najważniejszych osób w życiu. Dante powinien ją zostawić, porzucić, znaleźć sobie znacznie lepszą żonę, która mogłaby mu dać to, czego tak bardzo pragnął.

Corinne czuła, że nie zasłużyła sobie na miłość Dantego.

Pośpiesznie schowała wszystkie albumy do pudła i w mgnieniu oka wszystko z powrotem znalazło się na dnie szafy. Nie, to jeszcze nie czas na wspomnienia. Za wcześnie, za wcześnie…

Corinne ciężko było się opanować. Dante nie lubił, gdy płakała; zresztą, wcale mu się nie dziwiła. Kto chciałby mieszkać pod jednym dachem z kimś takim jak ona?

Zwinęła się w kłębek na łóżku i chwyciła za włosy. Koszmarne wspomnienia znowu ją nawiedziły, znowu ją torturowały. Czy mało było jeszcze łez, które wylała? Jak miała pokazać, że żałuje wszystkiego, co zrobiła? Demony przeszłości nie chciały dać jej spokoju; co chwilę atakowały, wbijając kolejne ostrza w serce Corinne.

Ból tarmosił nią, zamykając w skorupie, z której nie potrafiła się uwolnić. Trwała w niej od kilku lat, nie mogąc, a może nie chcąc z niej wyjść. Dziwna rozpacz, która ją ogarnęła, ścisnęła jej gardło, żołądek, serce, wszystkie narządy. Nie mogła oddychać.

Te myśli, koszmarne, koszmarne myśli wciąż ją zadręczały. Dusiła się, przytłoczona, otumaniona wspomnieniami. Cienie przeszłości nigdy nie dadzą jej spokoju.

Nie zasłużyła na wybawienie.

Nikt nie zasłużył.

~*~

Rozdział dodany nieco wcześniej, niż zamierzałam, ale wiem, że do połowy marca raczej nic się tu nie ukaże, więc... Wolałam teraz.

Konkurs zbliża się wielkimi krokami, więc na pisanie będę musiała przeznaczyć znacznie mniej czasu niż do tej pory, dlatego to prawdopodobnie będzie jedyny rozdział w tym miesiącu.

Wiem, że nie za dobrze wyszła mi retrospekcja. Opisy są trochę wymuszone, ale tłumaczę się tym, że nigdy nie byłam na angielskim ślubie i bałam się popełnić jakąś gafę. Tak więc proszę o wyrozumiałość, tym bardziej że był to jeden z trudniejszych rozdziałów.

Sądzę, że domyślacie się już, co stało się kilka lat temu. A jeśli nie, to już od przyszłego rozdziału akcja wreszcie ruszy do przodu i powoli zacznę wyjaśniać poszczególne wątki. Dzisiejsza końcówka jest jakby wstępem do wyjaśnień. No wiecie, musiałam wreszcie dać jakiś dramat ;3

Jestem sadystką.

Tak że... do zobaczenia w połowie marca z ósemką ;)